Gisteravond. Het moet een gek gezicht geweest zijn; daar op 't platteland, langs 't Spui, in 't halfduister.
Een eamel, een fietspad vereeuwigend. Maar ik kwam 't tegen en het schreeuwde mij tegemoet; "Leg me vast! Leg me vast!"
Dus bij deze vastgelegd: zondagavondpoëzie, voor U, op maandag geopenbaard. Zomaar een geste om Uw werkweek met stijlvolle gepaste raadsels te laten beginnen… Geen dank.
"Dit buiten als gesloten kamer
Ramen als gedachten
Bomen als stoelen en
tafels als wolken
Een stil binnen
Zwijgend met de woorden
meekijkend.."
*Oke; 't is geen pavement. Maar 't alle.. alli.. 't bekt beter dan 'fietspadpoëzie'. Dichterlijke vrijheid noemen we dat.
