Gevolg; het geval heeft nooit meer gefunctioneerd zoals meneer Zeiss dat ooit voor ogen had. Maar goed, we werden ouder –Zeiss en ik- en uiteindelijk van elkaar gesepareerd; ik verhuisde naar 't westen en de camera naar broer Tsjeard.
Voor hem was 't een snuisterij, leuk voor op de vensterbank. Dat stof en een shitload aan kattenharen nu niet echt bevorderlijk zijn voor de fijne motoriek van een camera van -pak 'm beet- vijftig jaar oud, scheen 'm niet te deren.
*ahum
En zo bleef Zeiss staan te midden van de krabpaal en de kattenbak.
|
Juni 2009 |
Verschrikkelijk nieuws: broer Tsjeard komt te overlijden.
Zes busritten waren er voor nodig -hij was, tegen wil en dank, niet materieel georiënteerd- om van zijn complete interieur grondstof te maken voor nieuwe compost- en afvalbakken.
Ternauwernood kon ik de Zeiss redden uit de grijpgrage klauwen van de gemeentelijke vuilverbrander en staat ze (Zeiss-camera's zijn vrouwelijk, is onlangs uit empirisch onderzoek gebleken) hier op de side-table in Huize Eamel.
Maar 't liefst had ik gezien dat zij tot in lengte van dagen stof stond te vangen op Tsjeard's vensterbank.
Tussen de krabpaal en de kattenbak…
