Hoewel generaliseren op de hoek ligt kan men veilig stellen dat de gemiddelde, niet-westerse moslim van nature niet erg blij is (uitzonderingen daargelaten, uiteraard):
Men is niet blij in Gaza;
Men is niet blij in Egypte;
Men is niet blij in Libië;
Men is niet blij in Marokko;
Men is niet blij in Iran;
Men is niet blij in Irak;
Men is niet blij in Jemen;
Men is niet blij in Afghanistan;
Men is niet blij in Pakistan;
Men is niet blij in Syrië;
Men is niet blij in Libanon;
Men is niet blij in de Filipijnen …
Waar is men dan wél blij?
Men is blij in Australië;
Men is blij in Canada;
Men is blij in Engeland;
Men is blij in Frankrijk;
Men is blij in Italië;
Men is blij in Scandinaviëland;
Men is blij in de Amerika's;
Men is blij in òns landje;
Men is blij in Spanje;
Men is blij in Zwitserland;
Men is blij in Oostenrijk;
Men is zelfs blij in sommige Oostbloklanden …
Kortom; in principe is men blij in élk land wat niet geregeerd wordt door de islam en beslist niet blij in elk land wat wél.
Oh? En wie geeft men aldaar de schuld?
Niet de islam;
Niet hun leiders;
Niet de eigen cultuur;
Niet zichzelf …
Nee, men legt de schuld bij de landen die wél blij zijn.
En dus?
En dus wil men deze blije landen reformeren –desnoods met gepast geweld– gelijkend het land van herkomst. Inderdaad, gelijkend het land waar men in oorsprong niet blij was is.
Schiet mij maar in een kapotje. (in een overdrachtelijke zin, niet-blije medemens)
