Now you've done it, 5G-wappies, professioneel zweefteef Von Kreijfelt en z'n complotclubje Weltschmerz (spiegeltje), dorpsidioot Jan Roos, gesjeesde dansgoeroe Engel, Urker kutjeugd, Eindhovens straattuig en al die andere corona-mafklappers.
Dankzij jullie chronisch-ontevreden jankmentaliteit ("boehoe, ik mag niet meer naar bui-hui-ten") zitten wij nu en collectif (da's Frans voor 'met ze allen') in de gebakken peren: LOCKDOWN. (bron: NOS).
Kijk, voor ons maakt 't niet uit. Ikzelf doe überhaupt al zes jaar aan een zelfverkozen quarantaine en ook die opgedragen opsluiting is mij niet vreemd; vrienden heb ik niet, familie woont ver weg en de enige noemenswaardige activiteit in dit vreselijke dorp is een noodgedwongen bezoek aan de lokale Albert Heijn wegens weer eens iets vergeten.
Wat mevrouw betreft, die maakt zich al helemaal niet druk.
Net als de afgelopen jaren vermaakt zij zich wel met de Boer-Zoekt-Vrouwen. de Netflix-en en de Meilandjes van deze wereld.
En als dat niet het geval is, ligt het als een halve zombie minstens drie-en-een-half-uur te ronken op de bank, tot het moment dat het tijd is om naar bed te gaan. Nee, er gaat wat ons betreft niets boven een fijne lockdown.
Natuurlijk heb ik begrip voor allen die wél getroffen worden door die corona, en een lockdown in het bijzonder.
Ikzelf ging in mijn jeugd nauwelijks de deur uit want ik vermaakte me prima. Hooguit een enkele keer naar de kroeg en dat was het wel zo'n beetje.
Maar dat zegt natuurlijk niets over hoe de kinderen van nu dat beleven.
Maar wat er nu aan de hand is, daar begrijp ik dus geen reedt van. Ik kan werkelijk waar, hoezeer ik mijn best ook doe, maar niet de link leggen tussen die ontevredenheid en het geweld wat momenteel plaatsvindt. Rellen, vernielen, grote bek, wapens, dierenmishandeling… het maakt het tuig allemaal niets meer uit. De béuk erin.
(bron: AD.nl)
En dan zijn er nog de psychologen van de koude grond die dat allemaal proberen recht te praten (oops). 'Het is allemaal frustratie'. 'Men voelt zich niet gehoord'. Ja, ja.. het zal allemaal wel. Ikzelf heb óók de nodige frustratie meegemaakt in mijn jeugd, maar gewéld? Ik zou niet durven. Hebben de ouders geen macht meer over hun offspring? Overwicht verdwenen?
Wat.De.Fak. is er aan de hand???
Hoe moeilijk kan het zijn om met z'n allen even door te zetten, thuis te blijven, te luisteren naar de politiek dan wel wetenschap, opdat we binnen no-time dat ellendige virus de wereld uit krijgen? Leg me dat 'ns uit…
Nah ja, 't is uiteindelijk geen mening geworden, zoals de subtitel van dit stukse hoopvol suggereert, maar slechts een onsamenhangende brei van woorden, uitroep- en nóg meer vraagtekens. Méér kan ik er niet van maken. Het zal de leeftijd zijn.
Maar, als ik er dan tóch iets van geleerd heb, is het wel dat ik erg blij ben een hond te 'bezitten'. Als wél volgzaam burger legitimeert mij dat om midden in de nacht de rust van de straat op te zoeken.
En voor mijn mevrouw natuurlijk ook één. Want alléén met twee schoothondjes over straat, dat gáát natuurlijk niet. Tóch nog een beetje recalcitrant…
