Het leek die morgen allemaal nog zo eenvoudig. Vanwege een juridisch vraagstuk werd ons opgedragen gevraagd om, als nieuwbakken oud-samenwonenden, een samenlevingscontract op te stellen, opdat een en ander geregeld zou zijn in geval van eventuele toekomstige calamiteiten.
Hup, HEMA-linkje aangeklikkerd wegens goedkoop, contractje ingevuld en nog geen week later een berichtje in de virtuele bus, of wij ten kantore wilden verschijnen bij een notaris naar keuze, ter 'vaststelling' en dergelijke.
We mochten kiezen uit Capelle a/d IJssel of Breda en natuurlijk werd het the latter, want Capelle, daar wil je dood nog niet gevonden worden en Breda is lievvvv.
Toen de dag daar was, ik weet het nog goed want het was gister, waren we in de veronderstelling dat een en ander binnen anderhalf uur in kannen en kruiken zou zijn, maar zoals een ongeschreven Wet van Bartholomeus voorschrijft, gaat niets binnen dit gezin ooit zoals het gepland is.
Enfin. Mevrouw stond erop haar Beemert (BMW, RED.) te gebruiken daar mijn fysieke toestand lange afstanden achter het stuur nauwelijks meer toelaat, en daarnaast heeft zij de broek aan.
Hoewel alle alarmbellen al bij het starten alhier op rood hadden moeten slaan, het ding wilde in eerste niet starten, alsnog onderweg naar Brabant. Maar goed; niks aan het handje, lekker weer en een goed humeur.
Dat goede humeur werd al gauw op de proef gesteld toen bleek dat voornoemd statusblik, na het notarisbezoek, geen ènkele intentie had om nog in beweging te komen. Sterker nog; het pruttelde nog wat na en toen was het basta. Midden in een Bredase woonwijk. So far for Deutsche Gründlichkeit.
Het duurde gelukkig niet heel lang voordat een ANWB-jongeman met zunne gele busje de wijk in kwam rijden en al gauw tot de conclusie kwam dat de brandstofpomp naar de Filistijnen was. Scheisse. Er zat niets anders op dan een bergingsauto te laten komen en het geheel naar de garage te laten transporteren.
We waren al gewaarschuwd door ANWB-meneer één dat ANWB-meneer twee slechts één iemand mee mocht nemen -want corona– en dus kwam het erop neer dat ik óf met de taxi óf lopend naar huis moest. De taxi kostte €65 (!) en lopend mijn leven, maar gelukkig was daar ineens Reddende Engel Mo, goede vriendin én vermeend lekker ding sympathiek, om ons op te halen. Hoera!
Goed. Wat hebben wij hiervan geleerd?
- Altijd met je eigen auto op pad gaan. Dan maar vijf jaar korter leven en een chagrijnig wijf;
- Samenlevingscontracten zijn een teken aan de wand;
- Nieuwsgierige poesjes mogen niet mee naar huis. Oók niet stiekem;
- Voor sympathieke notarissen moet je dus in Brabant zijn. Maar dat terzijde.
Wij máken wat mee.
Dat bovenstaand avontuur een omen was voor de rest van de dag bleek wel uit het feit toen we er 's avond achter kwamen dat 'ons Iggy' een tweetal gezwellen in haar bekkie had, wat weer verklaarde waarom haar gezondheid de afgelopen zo te wensen overliet.
Door emoties overmand besloot Siem dat het beter was om direct een dierenarts te bezoeken opdat we ergere gevolgen konden uitsluiten.
En zo kon het gebeuren dat wij, dodelijk vermoeid, alsnog onderweg waren naar een Barendrechtse 'bistedokter', die al gauw tot de conclusie kwam dat een operatie onvermijdelijk was, om er zo achter te komen wat onze kleine bebé mankeert. Daarover later ongetwijfeld meer.
Een enerverende dag kwam tot een eind, waarin niets ging zoals het moest en alles ging zoals niet-gewenst. Soms…
