En toen was -ie dus alweer vier jaar dood, ús Deit. 'De tijd houdt geen schoft', zeggen we dan in Friesland.
Het was dan ook niet zo gek dat ik ons mem (moeder, RED.) mocht verassen verrassen met een bezoek, helemaal vanuit ergens daaronder Rotterdam.
Bezijdens het gegeven dat ik een vreselijk goeie jongen ben, verdient ons mem dus gewoon zo nu en dan een bloemetje en het uitzicht op een grafsteen. Daar doen wij als gezin niet moeilijk over. Gezellig! #genieten
[verder onder de foto hieronder]
En doe wie er dus alwer fjouwer jier dea, ús Deit. 'De tiid hâldt gjin skoft', sizze we dan yn Fryslân.
It wie dan ek net sa gek dat ik ús mem mocht ferasse ferrasse mei in besite, hielendal út dêr ergens ûnder Rotterdam wei.
Besidens it gegeven dat ik in freeslik goeie jonge bin, fertsjinnet ús mem dus gewoan út en troch in blomke en it útsjoch op in grêfstien.
Gesellich! #genietsje
[fierder ûnder de foto hjirûnder]
Natuurlijk moest er eerst afscheid genomen worden van mijn mevrouw en de hondenkinderen, thuis.
Omdat ik kennelijk nogal lang van stof ben als het gaat om het instellen van TomTom's, dashcam's, autoradio's en wat dies meer zij, is ze er maar bij gaan zitten. Tss. 
Maar goed, enige tijd later was het zover en lieten we de tranen vloeien zodat ik mijn weg kon vervolgen naar boven toe.
Dag, Monie! Hâld fan dy! 💕
[verder onder de foto hieronder]
Fansels moast der earst ôfskie nommen wurde fan myn frommeske en de hûnebern, thús.
Omdat ik blykber nochal lang fan stof bin as it giet om it ynstellen fan TomTom's, dashcam's, autoradio's en wat mear, is se der mar by sitten gien. Tss.
Mar goed, in skoftke letter wie it safier en lieten wy de triennen gean, sadat ik myn paad fierder folgje koe nei boppe ta.
Oan sjen, Monie! Hâld fan dy! 💕
[fierder ûnder de foto hjirûnder]
Goed. Terug naar Ons Moeder, dus.
Eigenlijk valt er niet zo heel veel te vertellen.
Nah ja, behalve dan dat we allereerst Het Theehuis te Grou bezochten, waar we al pruttelend (Mem en ik moeten altijd eerst even aan mekaar snuffelen na zo'n lange tijd. Niet letterlijk natuurlijk, want zo'n familie zijn we niet) genoten van veuls-te-weinig-stokbrood, weggespoeld met één of andere dubieuze vegan–fruitdrank. Bah, niet te hachelen.
Gelukkig hebben we de foto's nog.
Nah ja, eigenlijk maar één foto, van een mus die astrant naast me kwam zitten om ons vervolgens, ongevraagd, van het laatste stukje stokbrood te ontdoen.
Helemaal vergeten dat verrekte Theehuis en het naastgelegen Pikmeer (haha, hij zei PIKKKK!!1!) te vereeuwigen (vandaar bovenstaande, gejatte foto's). Gelukkig ligt het er nog wel een tijdje en dus binnenkort nog maar eens proberen. Enfin.
Okee. Werom nei Ús Mem, dus.
Eins falt der net sa folle te fertellen.
Nah ja, útsein dan dat we alderearst It Teehûs te Grou besochten, dêr 't we al protteljend (Mem en ik moatte altyd earst wat oan mekaar sneupe nei sa 'n lange tiid. Net letterlik fansels, want sa 'n famylje binne wy net) geniete fan fierste-min-stokbôle-mei-wat-derop, fuortspield mei ien of oare frjemd fegan–kidelwetter.
Bah, net te hacheljen.
Gelokkich ha wy de foto's noch.
Nah ja, eins mar ien foto, fan in mosk dy 't pertaal neist my sitten kaam om ús dêrnei, sûnder te freegjen, fan it lêste stikje stokbôle te ûntdwaan.
Hielendal ferjitten dat frekte Teehûs en it neist lizzende Pikmar (haha, hy sei PIKKK!!1!) fergetten te ferivigjen (dêrfandinne boppesteande, jatte foto's). Gelokkich leit it der noch wol in skoftke en dus meikoarten noch mar ris besykje.
Hawar.
Nee, waar je ons moeder écht blij mee kan maken is een kerkhof.
En dan met name die ene in moeder's geboortedorp Aldeboarn, alwaar de minder fortuinlijke helft van ons gezin inmiddels zijn permanente kampement heeft opgeslagen, achter enige marmeren platen.
Ook ik moet toegeven dat 't altijd weer aangenaam verpozen is op dat stukje strooiveld grasveld, waar de tijd geen vat op lijkt te hebben. De rust! Het groen! De stilte! Grafstenen!
Afijn. En zo bereikten we al mijmerend het columbarium, waar we middels het onderhand traditionele aanraken der dekstenen, onze aanwezigheid aan broer en vader kenbaar maakten.
Né, dêr 't jo ús mem écht bliid mei meitsje kinne is in tsjerkhôf.
En dan benammen dy iene yn memme's bertedoarp Aldeboarn, dêr 't de minder gelokkige helte fan ús gesin ûnderwilens syn permaninte kampemint opslein hat, achter in pear marmeren platen.
Ik moat tajaan dat it altyd wer oangenaam ferroazen is om op dat stikje struifjild gersfjild, dêr 't de tiid gjin fet op liket te hawwen. De rêst! It grien! De stilte! Grêfstiennen!
Hawar. En sa berikten wy al mimerjend it kolumbarium, dêr 't wy ûnderwilens it ûnderwyls tradisjonele oanreitsjen fan 'e dekstiennen, ús oanwêzigens oan broer en heit kenber makken.
Terwijl ons moeder haar derrière de broodnodige rust gaf -grafstenen kijken is een best wel vermoeiende aangelegenheid-, door deze zorgvuldig op de rollator te positioneren, wandelde ik even verder, naar deel twee van de gedenkmuur.
Hier kwam ik tot de verbijsterende constatering dat dit middelste element was voorzien van warempel TWEE(!1) van die houten bankjes, waarop men als bezoeker comfortabel zittend tegen grafstenen mag procrastineren, terwijl die van ons zelfs één bankje moest ontberen!
Een groot rechtvaardigdigheidsgevoel noopte mij derhalve van de noodzaak één van deze bankjes te jatten lenen verplaatsen naar ons deel, opdat wij al zittend dan wel reminiscerend een fijne monoloog konden hebben met hen, die niet meer ons ons zijn.
Wylst ús mem har derriêre de breamnedige rêst joech -grêfstiennen sjen is in bêst wol drege oangelegenheid- troch dizze sekuer op har rollator te posisjonearjen, kuiere ik even fierder, nei diel twa fan de tinkmuorre.
Hjir kaam ik ta de ferbjusterjende konstatearring dat dit middelste elemint foarsjoen wie fan waarempel TWA(!1!) fan dy houten kanapees, dêr 't men as besiker komfortabel sittend tsjin grêfstiennen op procrastinearje mei. wylst dy fan ús sels ien bankje moat ûntbergje!
In grut rjochtfeardichheidsgefoel snúpte my dêrom fan de needsaak ien fan dizze bankjes te jatten lienen ferpleatsen nei ús part, dat wy al sittend dan wol reminissearjend in fine monolooch hawwe koene mei harren, dy 't net mear ûnder ús binne.
Hoewel ik tegenwoordig fysiek noch mentaal niet (meer) uitgerust ben voor dit soort activiteiten, kreeg ik, wellicht met enige hulp van boven, het voor elkaar het loodzware ding te verplaatsen van de ene naar de andere kant. 
En zo kon het gebeuren dat ons moeder et moi konden plaatsnemen op het ingevorderde bankje, opdat we voortaan in alle rust onze monologen met tegen Deit en Tsjeard konden voortzetten zonder moe te worden van al dat gestaan.
Dat moest gevierd worden met een gezamenlijke selfie!
Hoewol ik hjoed-de-dei fysyk noch mentaal net mear útrêst bin foar soksoarte aktiviteiten, krige ik, lichtwol mei wat help fan boppen, it foar elkoar om it leadswiere ding te ferpleatsen fan de iene nei de oare kant.
En sa koe it barre dat ús mem et moi plaknimme koene op it rekwirearre bankje, dat wy tenei yn alle rêst ús monologen mei tsjin Deit en Tsjeard trochsette koene sûnder wurch te wurden fan al dat gestean.
Dat moast fierd wurde mei in mienskiplike selfy!
Natuurlijk was er ook tijd voor een serieuze noot; onlangs kwam mem's (favoriete, maar dat mag ik niet hardop zeggen) broer helaas te verscheiden, mijn dierbare Omke Jan…
Na een lang en vruchtbaar leven werd hij, inmiddels ongewis van de wereld om hem heen, gedwongen afscheid te nemen van zijn/onze geliefde ("Tante") Annie en liet die vermaledijde seniliteit ons Jan het aardse met het hemelse verruilen.
Z'n graf was nog vers en en moest zelfs een bloemetje ontberen. Ons Mem was zichtbaar aangedaan…
Oant sjen, Omke Jan! Tot ooit!
Fansels wie der ek tiid foar in serieuze noat; koartlyn kaam mem's (favorite, mar dat mei ik net lûdop sizze) broer spitigernôch te ferstjerren, myn dierbere Omke Jan…
Nei in lang en fruchtber libben waard hij, ûnderwilens ûngewis fan de wrâld om him hinne, twongen ôfskied te nimmen fan syn/ús leafste ("Muoike") Annie en liet dy 't ferjammese senilens ús Jan it ierdske mei it himelske ferruilje.
Syn grêf wie noch farsk en moast sels in blomke misse. Us Mem wie sichtber oandien…
Oant sjen, Omke Jan! Oant ea!
Volgens een niet-bestaand wetje van ene Bartholomeus moet je altijd stoppen op het hoogtepunt en dus was dit niet alleen het einde van onze 'tour du cimetière', maar ook van dit enerverende bezoek aan ons moeder. Tige tank, ús mem!
Omdat Friesland nog steeds niet dichterbij wil liggen bij de Randstad -geef haar 'ns ongelijk-, diende ik mezelf te voorzien van een -inmiddels traditionele- (overigens verrassend lekkere!) McPlant en, voor de verandering, zo'n kippending, want op een lege maag autorijden, da's zo ongeveer hetzelfde als de liefde bedrijven zonder vriendin.
Enfin. Twee uur later mocht ik weer mijn mevrouw en de hondenkinderen in de armen sluiten, om me vervolgens mentaal voor te bereiden op het volgende ritje naar ons vaderland. Weliswaar is dat pas over ongeveer twee maanden, maar dealniettemin dan toch vooralsnog.
Tot ziens!
Neffens in net-besteand wetsje fan iene Bartholomeus moatst altyd ophâlde op it hichtepunt en dus wie dit net allinnich de ein fan ús 'tour du cimetière', mar ek fan de enervearjende besite oan ús mem. Tige tank, ús mem!
Om 't Fryslân noch hieltyd net tichterby lizze wol by de Rânestêd -jou har ris ûngelyk-, moast ik mysels foarsjen fan in -ûnderwilens tradisjonele- (oars ferrassend lekkere!) McPlant en, foar de feroaring, sa 'n hinnending, want op in lege mage autoride, da's sawat itselde as de leafde bedriuwe sûnder freondinne.
Hawar. Twa oeren letter mocht ik wer myn frommes en de hûnebern yn 'e earms slute, om my dêrnei mentaal ta te rieden op it folgjende ritsje nei ús heitelân. Wol is dat pas oer twa moannen, likegoed dan dochs foarearst.
Oant sjen!
In de bonus: Stientsje, de kat van ons moeder. Omdat het kan. Dagh!
Yn de bonus: Stientsje, de kat fan ús mem. Omdat it kin. Dagh!
