Luister. Ik ben een volwassen vent. Ik grossier niet in emoties. Afhankelijk van de context zullen we maar zeggen. Maar met het volgende heb ik 't toch nog wel eens moeilijk.
Dit zijn dus mijn ouders. Trotse ouders zelfs. Jawel. Met drie trotse zonen. Want deze zonen hebben ouders waar de moderne soapperikelen aan voorbij zijn gegaan.
Geen scheidingen. Geen vreemdgangers (althans; niet waarvan ik weet). Niets van dat al. Gewoon een stel gelukkige senioren.
Mensen die ooit hard hebben gewerkt voor hun offspring. Een vader die ooit de verantwoordelijkheid droeg, niet alleen voor z'n gezin, maar ook nog 'ns voor die van een paar honderd medewerkers toen hij nog directeur was van een drietal kledingfabrieken. Een vader die ik destijds nauwelijks gekend heb, simpelweg omdat hij er nooit was.
Een moeder, die probeerde een winkel te runnen, zonder enige voorkennis of ervaring en daar wonderwel (veertien jaren lang) in is geslaagd. Noodgedwongen was ik een moederskindje. Dat dan weer wel.
Anyway. Hardwerkende mensen, dus.
Het ging mis. Door een textielmalaise. En een Griek die het noodzakelijk achtte om het salaris van 175 collega's achterover te drukken. Systematisch. En een (Friesland-) Bank die vervolgens de geldkraan dichtdraaide.
Mijn vader heeft destijds getracht, uit eigen zak, voornoemde salarissen veilig te stellen. Het mocht niet baten. De Zee Bedrijfskleding was niet meer.
Ik heb 'deit' nog nooit zien of horen huilen. Toen wel. Aan de telefoon. Hij belde vanuit het GAK, te midden van z'n eigen medewerkers.. en kon niets uitbrengen behalve wat stil gesnik..
Hemeltergende stilte.
Hij heeft daarna nog jaren iets in de textieldruk gedaan, als vertegenwoordiger ("Detex", Deventer). Met hart en ziel. Want als een de Zee wat doet, doet ie 't goed. En vol overgave.
En nu…
Nu zijn ze oud.
Van de week moest m'n vader erkennen dat hij de ladder niet meer op durft om een dakgoot schoon te maken.
Hij werd kwaad. Kwaad op z'n leeftijd. Kwaad omdat hij doof aan 't worden is. Kwaad dat hij nauwelijks meer iets ziet. Kwaad dat zijn vrouw twee kunstheupen en -knieën heeft. Kwaad op z'n verval.
Mijn ouders. Ik heb die twee nog nooit zo gelukkig met elkaar gezien als de laatste jaren.
En hoewel we 't niet altijd eens zijn; ze verdienen een standbeeld. Dat dat even gezegd is.
UPDATE 12-07-2019: Dag, Deit… 😪
Lees ook: Verval II (Boarnsigge (1) | Verval III (Boarnsigge (2)
