Ik ben hier een paar jaar geleden komen wonen, vanuit het 'verre' Friesland. Gedragen op de Vleugels der Liefde. Helaas bleken de vleugels van papier-maché en niet bestand tegen de Winden des Levens.
Maar ik blééf.
Voordeel was dat m'n leven uiteindelijk die vorm kreeg die ik altijd voor ogen had: andere omgeving, ander werk, andere mentaliteit, ander mensen. Voordelen bleken uiteindelijk ook de nadelen: andere omgeving, ander werk, andere mentaliteit, ander mensen.
Met name de laatste categorie wilde mij nog wel eens opbreken. Want niet alleen heb ik destijds, met mijn komst, haar geadopteerd. Nee, ook haar vriendenkring. En zij gelukkig mij.
En hoewel de liefde voor haar inmiddels gedegradeerd is tot vriendschap, is de vriendenkring hier redelijk ongeschonden uitgekomen. We zien elkaar regelmatig.
Echter.
Vanavond. Ik moest naar de benzinepomp. Voordat ik ooit stop, rook ik nog even stevig door en daar is tabak voor nodig. Ik pak m'n fiets en zet mezelf in beweging.
Nu wil het feit dat ik midden in 't deurp woon en de kortste weg langs overvolle terrassen loopt. En ik zag lachende mensen. Clubjes vrienden. Jong en oud. Borreltje, biertje, fris. En ongedwongen gezelligheid.
En ik bedacht me; dat wil ik óók.
Héb ik ook altijd gehad. Maar dat was daar; in Heerenveen. In dat verre Friesland. Maar niet hier.
Helaas bevind ik me in een leeftijdscategorie waar de mens -volgens de algeheel geldende norm- zichzelf tot de hoeksteen van de samenleving moet mag rekenen: het gezin. Ofwel: spontaan een terras opzoeken zit er niet in.
Nachtenlang chillen is uit den boze: de ouderlijke plichten en verantwoordelijk heden roepen.
O, ik heb wel single vrienden hoor.. no problemo (†). Maar helaas, men woont allen in De Grote Stad. Hier minimaal een drie kwartier vandaan. Met de auto dus noodgedwongen de Bob.
Ik ben geen kroegloper, hoewel ik kroegen wél kan waarderen. Maar dan moet er ook een kroeg Eamel-waardig zijn. En daar schort 't hier nogal aan, in dit deurp.
Ook al geen sportmens; dus teamsporten word ik niet warm of koud van.
En om nu alleen op een terras te gaan zitten.. dacht 't ff niet, Piet..
Kortom. Jong, single, incredible handsome en toch even zelfmeelij: is er een remedie tegen een sociaal vacuüm?
Of zou een klooster een afdoend middel zijn?
Goed. Wie gaat er morgen mee naar 't strand? 😄
