Stel, je hebt vandaag hét gesprek van je carrière. En stel; je weet dat al zo'n dik half jaar twee jaar.
En je weet ook dat dit gesprekje, gezeten voor een driekoppige commissie van wijze mannen en vrouwen (in een hotelkamer ergens in Den Haag (..)), wel eens the carrieremove zou kunnen zijn waar je al die jaren op gewacht/naar toe gewerkt hebt.
Stel; je hebt het hele weekend, op een paar uurtjes na, vrijgehouden van afspraken zodat je je degelijk kon voorbereiden op alle slinkse vragen welke ongetwijfeld op je afgevuurd zullen worden…
"Wel, heer Eamel… Waarom denkt heer Eamel dat juist hij zo geschikt is voor deze functie?"
"Waarom, mijn beste, denkt juist heer Eamel dat hij anders is dan die andere, veertig kandidaten, die ook noodgedwongen dienden te solliciteren op deze baan, waarvoor overigens slechts 0,5% plaats is?")
En stel… In het kader van "Je moet je degelijk voorbereiden op dit soort situaties" of "It's a once in a lifetime opportunity": je hebt dat weekend, acht-en veertig uur lang, een zwaar terroriserende, knipperende cursor voor je, op een blanco stuk virtueel papier en er komt werkelijk geen steekhoudend argument voorbij wat jou nou de meest geschikte kandidaat maakt voor de desbetreffende baan.
"Ja, ik weet 't gewoon; ik ben de beste hiervoor"
"Ik heb 't gewoon in me. Ik voldoe aan alle eisen om van deze functie te maken wat ervan wordt verwacht.."
Ofwel; elke vorm van voorbereiding wordt teniet gedaan door de gedachte:"Wie denkt Eamel wel dat hij is?"
Maar er kwam niets…
Kortom; volledig onbeschreven en met een open vizier zal ik vandaag ten voorstaan van de commissie uit de losse pols zichzelf dienen te profileren als zijnde De Kandidaat* ;-D
Audaces fortuna juvat ..
UPDATE 07-06-2005: Kut. Never mind.
