Ze riep me. Bij de deur. Buuvje.
"Buurman!"
Ik, lui van een dag 'hard' werken, kon mezelf met moeite uit de bank trekken.
Bij de deur aangekomen vroeg ze me of ik verstand had van elektriciteit. For the sake of it moest ik hier ff een leugentje voor bestwil doen en zei 'ja'. Want een lamp ophangen kan een iedereen maar buuvje is een lust voor het oog met 'r voluptueuze vormen, d'r knalblauwe kijkers en zwoele vocale kwaliteiten. Wie zou daar niet voor liegen?
Anyway.
Ze had namelijk problemen met d'r stoppen. Die sloegen steeds door. En nu waren ze op; d'r stoppen.
Nu wilde het toeval dat ondergetekende net een voorraadje had aangelegd in verband met eerdere kom-laat-ik-es-een-lampje-ophangen-ervaringen en aldus toegepast.
Maar wat er ook gebeurde; buuv's lampje bleef uit, aldus buuv. Sterker nog; de ene na de andere stop sloeg door.
Kortom; kortsluiting. Zover reikte (reek?) mijn kennis nog wel.
In haar slaapkamer aangekomen (OMG; haar slààpkamer! 😍) de trap bestegen en ja, hoor; na luttele minuten was daar de oorzaak van al dit stoppenleed: twee draden, volledig gestript en voornamelijk met elkaar verbonden i.p.v. de bedoelde tegenpool, d.m.v. een kroonsteentje.
Dus plus en min deelden elkaars gezelschap… 🤔
De meeste stoppen kunnen niet tegen zoveel stroomgeweld en sluiten kort. Hoe kreeg ze het voor elkaar?
Maar toén…
Terwijl ze aan 't kletsen sloeg (over haar slaapkamer, alles wat ze nog van plan was die avond, de inrichting van d'r huis, blablabla) keek ik per ongeluk naar beneden.
En wat daar ik zag deed mijn eigen hormonale stoppen doorslaan. Zij gunde me, al dan niet ongewild, aan #metoo deden we toen nog niet, een kijkje achter de schermen van haar kanten bh-tje, tevergeefs weggestopt in zo'n half-afgebreid mohair-achtige navelsweatertopje. Sodeju. Die róndingen, dát roze tepelhofje, dat cupje C … 😛
Man, man, man. En met de kennis van nu kan ik hier oprecht zeggen dat toen, op die dag, op dat moment en voor het eerst, damespraat mij niet lang genoeg kon duren. Het werd nog een lange nacht…
