En dan komt de dag van zijn vertrek: 24 juni 2007.
Om zich permanent te vestigen in een voor hem enigszins onbekend land. Letterlijk heeft hij huis en haard opgegeven om alleen maar bij zijn dochter Georgia te kunnen zijn…
Ray(m) en ik; we gaan inmiddels tien jaar terug.
Terug naar de dag dat ik, vers uit Friesland, in dienst trad van het -toen nog- Rotterdams Dagblad aan de Westblaak te Rotterdam, ergens in het Jaar des Heeren 1998.
En hoewel ik in de praktijk een hork ben als het gaat om onderhouden van vriendschappen, is hij altijd gebleven; onbevooroordeeld en nooit te beroerd om een helpende hand uit te steken wanneer dat nodig bleek.
Lebbink, Koninginnedagen, GetBack, iets met ijsjes in een park en meer hoogtepunten (letterlijk!) waren ons deel… Ongeacht de frequentie waarin we elkaar ontmoeten.
Ik heb dit weekend geen afscheid kunnen nemen. Niet omdat daartoe geen mogelijkheid bestond, nee, het blijkt in de praktijk dat uw eamel bijzonder slecht afscheid kan nemen.
(..)
Note: dit was ooit het begin van een conceptstukse inzake het vertrek van
beste vriend Ray naar Ierland, waar hij zou gaan wonen vanwege zijn daar residerende dochter.
Ik heb 't verhaaltje nooit afgemaakt, naar het waarom kan ik alleen maar gissen.
Dat ik de gehele tekst acht jaar later 1-op-1 zou kunnen kopieren maar dan binnen de context van Ray's overlijden maakt 't geheel nog triester en vooral kostbaarder. Ik heb het daarna nooit over m'n hart kunnen verkrijgen om 't conceptje te verwijderen.
Dag, Ray †
