Is er dan niets gebeurd?
Doet 't mij dan ogenschijnlijk niets?
Is ontkennen de nieuwe norm?
Vooropgesteld; er is veel gebeurd, de afgelopen week. Toen bekend werd dat mijn broer plotseling was overleden, begon de rit in de spreekwoordelijke achtbaan. Het intense verdriet, het medeleven, de confrontatie, de ontluistering, de rouw.
De gedachte dat hij in alle eenzaamheid is gestorven maakt 't allemaal niet gemakkelijker.
En ik, zoals eerder al gereclameerd,
(..)
(Update 7 mei 2013: dit is kennelijk ooit een bericht in concept geweest.
Hier bleef het bij. Toch wilde ik mezelf de intentie ervan niet onthouden.)
