Naast de voordelen van een A-status perskaart, die overigens in de praktijk nog moeten blijken, krijg je als nieuwbakken lid van de Nederlandsche Vereniging van Journalisten ook nog wel eens tastbare producten van de dode bomen media in je brievengleuf geprakt.
Nu heb ik geen kinderen en wordt dus door de moedermaffia ook niet in staat geacht te beseffen welk kinderleed dit kennelijk met zich kan brengen maar voor het eerst kon ik me de discussie levendig voorstellen die zich hieromtrent onlangs ergens deed ontvouwen.
De discussie over het feit dat het laatste, bevroren moment van Karst Tates de dubieuze titel van Nieuwsfoto van het Jaar verkreeg en dientengevolge prominent en dus niet te missen op de voorpagina van de diverse landelijke dagbladen mocht prijken. Smakeloos vond de één. Sensatiezucht vond de ander. In ieder geval kwetsend voor tere kinderzieltjes.
Hoe het ook zij, de NVJ besloot in al z'n wijsheid het vuurtje nog wat op te stoken door zijn leden te verblijden met een compleet overzicht van alle Zilveren Camera 2009 inzendingen samengevat in een dik boek.
Mooi boek hoor, daar niet van, maar wat schetst mijn verbazing? Vanmorgen: Karst Tates, 30 bij 20 cm. hevig bloedend tot in het smerigste detail, bovenop de C1000 folder.
En al wat ik me afvraag; wat àls ik een kleine koter hier rond had huppelen? Wat zou zo'n dreumes wel niet denken? Een trauma voor het leven?
Was dat nu zo moeilijk, NVJ? Een discrete envelop?
Echt, Thomas Bruning: een MAJOR FAIL, dat is 't.
Sukkel.
Iets anders kan ik er niet van maken.
