Zaterdag, 20 maart 2010
We -mevrouw en ik- besloten het druilerige Oud-Beijerland te verruilen voor het ongetwijfeld v-r-e-s-e-l-i-j-k zonnige Amsterdam want zo voorspeld. Er moest tenslotte nog een nieuw horloge aangeschaft worden en ook hippe kleding want des eamel's garderobe laat inmiddels enige fashionabele hiaten zien.
En zo kon het zomaar zijn dat onsch provincialen naar De Grote Stad togen, vol met plannen. 'n Beetje cultuur, 'n beetje winkelen, 'n beetje cliché (museumpje hier, rondvaartje daar, wellicht een verdwaalde tattoo en/of enige stimulerende middelen).
Kortom; fout-fouter-foudst-toerist in eigen land.
Na de auto weggezet te hebben in De Kolk, een overjarige parkeergarage ingegraven recht onder de beroemde Amsterdamsche palen, deden we ons op een terras tegoed aan wat waarschijnlijk de allerlekkerste Club Sandwich van de stad genoemd mag worden, bij hoe-heet-die-tent-ook-alweer.
Gezeten in de summiere warmte van een vroege lentezon ontwaarde ik tijdens dit bacchanaal een tweetal dames naast ons. Aan de tongval te horen oorspronkelijk Pools of iets in die strekking. De ene was niet bijster interessant, de ander daarentegen een ruwe diamant: jong, bloedmooi, grote dromerige maar bovenal blauwe ogen, een goddelijke mond gevormd door twee wollige lippen en de oogopslag van een premature Scarlett Johansson.
Terwijl Moos zich vergreep aan d'r tweede cappuccino wist ik al mijn moed te verzamelen en sprak de Oostblokse aan; "Do you mind if I take your picture? Ofcourse with the best intentions. Here; my businessca…"
Haar resolute "No!" liet niets aan de fantasie over. Timide sloeg zij haar ogen neer maar ze bleef onvermurwbaar; plop! deed mijn imaginaire ticket-to-fame…
Om van deze schok te bekomen (het lef! Een 'nee' tegen een eamel. Tsss..) besloten we ons te laten bekneden in zo'n chinees massagehuis want je bent in A'dam of je bent 't niet.
Het was er stil en dus werden we al rap bij binnenkomst besprongen door een veel te jonge en gebrekkig Nederlandssprekende Chinese. Na ons ervan gewist te hebben dat onze geslachtsdelen onberoerd bleven, het verschil tussen keurige en niet zulke keurige Chinese massages zit 'm meestal in de communicatienuances, werden we een dubieuze kelder ingeleid met steriele massagebedden en beduimelde gordijnen.
Er werd ons verzocht ons te ontdoen van onze kleding op de 'ondelbloek' na en te gaan liggen met 't gezicht in een te klein gat.
Zo gezegd zo gedaan.
Om een kort verhaal nog korter te maken; het was wel oké. Behalve dan dat de dames bijna onafgebroken Chinees met elkaar brabbelden en 'mijn' masseuse hele telefoongesprekken voerde terwijl zij met heur andere hand krachtig haar massagequeeste doorzette. Enfin. Wat mag je verwachten voor €35.
Zoals Mem altijd pleegt te zeggen: de tiid hald gjin skoft en dus fluks in de kleren en naar de volgende stop.
Eens per jaar permiteer ik mezelf de aanschaf van enige stimulerende middelen omdat je er zo lekker de liefde op kan bedrijven dit het creatieve proces bevordert. En zo met enige zwoele zomeravonden in het vooruitzicht dient men zich hier grondig op voor te bereiden. Waar anders laat zich dit beter aanschaffen dan in The Bulldog Rockshop?
Goed.
Dan de Dam. Altijd een bijzondere plek om heulemaal los te gaan als het gaat om 't vastleggen van de excentrieke medemens.
De gepensioneerde -"Meneer, ik heb m'n hele leven op de planken gestaan!"- xylofoonspelert (kan niet spelen, wil niet op de foto, etc.), de Living Statues (Euhm.. Darth Vader?), de authentieke toeristen, de junks, de échte muzikanten, de Fryske hynders, de Jezusfreaks and so on.
Gezellig.
Het werd echter een stuk minder gezellig toen de hemel besloot haar afwatering open te zetten; 'n wolkbreuk.
En wat doe je als je daar niet op gekleed bent, je camera drijfnat wordt en een paraplu op dat moment niet voorhanden is? Precies; Madame Tussaud's! Dé plek waar ik als kind voor 't laatst was geweest en me van herinner dat ik daar m'n eerste 'ik durf borsten aan te raken'-ervaring had. Weird. Wat je al niet bijblijft.
Goed.
300 foto's verder en tientallen euro's armer besloten we de kosten te drukken door een bezoek te brengen aan de Wallen want altijd leuk: architectuur.
Ahum.
Warmoesstraat, Zeedijk, chitchat met de lokale bewoners ("Goh, u doet dat voor uw beroep, dat met die foto's?!?" vroeg de prostituee), een slappe hap van de Febo, varkens met overmaatse penissen en tot slot ons bijna laten verleiden tot de aanschaf van een kekke maar veel te dure Lelo.
Time flies en zo. Aan alles komt een eind. Zo ook aan deze dag.
Teveel foto's, teveel tekst, teveel. En van dat horloge is niks meer gekomen net zomin als van die kleding.
Dat wordt weer online shoppen bij H&M…
