En dat maal twee.
What are the odds dat je in twee opeenvolgend bekeken fenomenale films, beide uit een volkomen andere tijdgeest, elk met een eigen karakter, hetzelfde magistrale muziekstuk hoort en sterker nog; het exact dezelfde emotie weet op te roepen?
Dat van de melancholie, de weemoed en het onvermijdelijke, het overdonderende maar tegelijkertijd ook het nietige?
Is dit, zoals de hoofdpersoon zichzelf afvraagt in Knowing, een kwestie van 'coincidence vs determination'? Hoe het ook zij; ik vond 't verdomd toevallig. En dat moest ik even kwijt.. 🙂
The Fall | 2006
Knowing | 2009
UPDATE: Oei, nog meer originaliteit in de film
(14 april 2013: linkje deaud; mag niet van ome YT)
