Ik dacht, 'kom' dacht ik; ik doe eens hip.
Ik was natuurlijk al vréselijk hip -want niet alleen in het bezit zo'n vreselijk hippe Eyepad, nee, ook van zo een hipcoole vréselijk moddervette EyePhone black edition 32Gb-. Tja, ook een eamel heeft wel eens een overtreffende trap.
En dus ovuleerde evolueerde ik naar een nóg hippere fase; die van überhip. Het werd het Ray-Ban Wayfarer, je weet wel:
(automatic, systematic, hyyyyyydromatic montuurtje met enkele overhead filters en fourbarrel quads. Maar ook fuel injection cutoffs en chrome plated rods ('oh, yeah') en uiteraard four speed op de vloer, purple hued tailpipes, duel muffler twins, nieuwe pistons, plugs en sokken kom ik van m'n stenen.
(chorus; '<em>Oh, gesmeerde bliksem, oh, gesmeerde bliksem</em>').
Maar dan met glazen op sterkte. Dus.
Goed.
Dat 'Bekend Hip' niet altijd inherent is aan 'Betere kwaliteit' blijkt uit het feit dat sinds ik dit überhippe hebbeding op mijn gok laat resideren, mijn wereld er anders uit ziet.
Weliswaar bloedscherp maar bijzonder uit verhouding: lopende van linksonder naar rechtsboven (zie figuur 1).
Maar toen en ineens begon het me te dagen: het beeld, gecreëerd door dit bijzonder modieuze, optische hulpmiddel, gedragen door de Groten der Aarde (ik noem een Blues Brothers, een James Dean, een Henk van Ingrid uit Didam)… dít beeld vertegenwoordigt De Tijdgeest.
De Tijdgeest, wat zijn aanvang vond in de avond vòòr deze: De Tijdgeest van De Ruk naar Rechts.
Ik was flabbergasted. Wie had dat verwacht? Politiek door een andere bril.
Zò simpel en toch zò voor de hand liggend. Ik zeg: briljant. Ik zeg: Ray-Ban. Yeej!
