Hoewel nu (situatie 2020) een armoedig zootje (hier in 2009. WTF?? 😱), is het huis hierboven daar waar ik 21609 days 2 hours 54 minutes 0 second geleden onverwachts doch niet ongewenst (naar ik heb begrepen) geboren ben, aan de K.R. Poststraat te Heerenveen. Op nummer 77. Om nog specifieker te zijn; in het achterste slaapkamertje.
Om exact half vier op die bewuste woensdagmiddag in het jaar 1965 besloot ik mijn verzet op te geven en maakte op een pijnlijke manier, althans voor ûs Mem, kennis met de wereld. Iets met dwars en zo. Toen al.
Anyway. Hoewel ik er maar even gewoond heb, de familie verhuisde een half jaar na mijn komst naar het Stationsplein, ben ik altijd verliefd geweest op de sfeer van het huis.
'Us Beppe Fean' heeft er nog jaren geresideerd en dus kwam ik nog regelmatig over de vloer van dat ogenschijnlijk 'gewone' rijtjeshuis in die ogenschijnlijk 'gewone' buurt.
Voor jou als leek waarschijnlijk net zo spannend als de krant van vorige week, voor mij heel bijzonder. Vandaar dit berichtje.
Maar ook omdat ik ze afgelopen week weer tegenkwam: de foto's van het oorspronkelijke interieur. Destijds op verzoek van en dóór de architect gemaakt vanwege de 'moderne' inrichting. Ongetwijfeld ten behoeve van één of andere brallerige brochure.
Het was het eerste huis van mijn ouders samen.
En elke keer als ik de plaatjes zie bedenk ik me; mocht ik ooit terug gaan naar het Friesche… dan wil ik dààr wonen. Al was het alleen maar om het verlangen naar vroeger te compenseren.
Het verlangen naar veiligheid, de onschuld, de onwetendheid én -misschien een beetje- naïviteit. Soms heb je van die dagen.
K.R. Poststraat 77.
Voor mij Het Huis van de Melancholie.
Echt een erg leuk nostalgisch verhaal.
Wat een stijlvol interieur, zelfs de twee draadmandjes met decoratief fruit zijn correct.
Het zag er echt zo uit toen, bij moderne mensen. Vooral die grote ramen, al dat licht naar binnen, dat was je van het. Maandblad 'De Vrouw en haar Huis' zou het zo gepubliceerd kunnen hebben.
Dat die koperen ketel en de tabakspot bovenop de Tomado-boekenkast detoneren, ach… dat zijn herinneringen aan het interieur van opa en oma, die nog een schorteldoek met koperwerk boven de kachel hadden, en een tabakspot op het Perzische tafelkleed.
Oh daar!
Ik fietste er wel eens langs de afgelopen jaren.
1 april was ik voor het laatst aan de poststraat, bij de makelaar voor de sleuteloverdracht van het huis van wijlen Vroems en mij. en toen moest ik weg.
Maar rust en veiligheid zit vermoedelijk in je herinnering.
Zelfs in het dorpje naast Heerenveen werd gestolen van je eigen erf waar je bij stond.
Al sliep ik wel met het raam open, mij stalen ze niet.
@Selma: Het klinkt bijna of was je inwonend 😉 Maar helaas weet ik er nauwelijks meer iets van, van het interieur en hoe men leefde. Mijn eerste herinneringen ontstaan pas jaren later, in het daarop volgende huis. Wat ik wel weet is dat men, lees: mijn ouders, destijds vrij ver voorop liepen als het ging om interieursmaak e.d. Maar als 't aan mij zou liggen zou ik 't zo weer inrichten. Ik ben een sixties addict als 't om meubels gaat 🙂 @Appelmevrouw: Da's wel triest om te horen. Hoop dat er vele goede herinneringen aan vooraf gegaan zijn. Wat… Read more »
Liefde met de man van mijn dromen ging er aan vooraf, dus wel goed om me aan vast te houden.
Dat soort veiligheid ken ik niet.
Denk ik dus ook nooit aan. Maar als je dat wel gekend hebt lijkt het me vanzelfsprekend dat je dat af en toe mist. Maar ja, eigen schuld, vroeger wilde jij vast en zeker ook alles zelf doen en je aan de bemoeizucht van je ouders onttrekken 🙂
Appelfrommes, ik heb 't niet over die leeftijd. Wel over die van een peuter, kleuter en misschien zelfs tiener. Dan ervaar je bemoeizucht van je ouders nog niet als zodanig. Sterker nog; denk niet dat je er bij stilstaat. je bent kind en daar heb je 't al druk genoeg mee 😉
Raar joh.. dat je dat gevoel niet kent. Of een getroebleerde jeugd gehad? In dat geval heb ik niks gezegd. Misschien neem ik teveel zaken als vanzelfsprekend aan. Zou ik 'ns wat minder moeten doen 😉
Jaa geweldig dit!!
En dat is 't, San 😉
Kijk, dat is nou precies wat mij teruggedreven heeft naar Limburg. Alleen het huis van toen niet meer wat het was en heeft alleen aan de buitenkant geen metamorfose ondergaan. Als ik nu in de buurt kom kan ik nog steeds met gesloten ogen terugdenken aan de tijd van toen.
Goh, ik wist niet dat je van oorsprong Limburgse bent, Ma. 😉
Maar inderdaad; je veilig voelen in herinneringen. En hoe harder deze wereld lijkt te worden, te meer ik me verschuil in dat gevoel. Maar dat zal wel iets zijn wat bij ouder worden hoort.
Ast it lok mar preun haste. Do moast it ferline skifttsje . Der sille altyd fleagen fan pine troch hinne flechte wêze. Mar de ljochte sille ast âlder wurdste allinne mar ljochter wurde,