En 'we' zijn weer begonnen: Start to Run. Poging drie.
Liep ik vorig jaar nog 'met gemak' acht kilometer, vandaag moest mijn tandvlees eraan te pas komen om maar voorbij de twee te geraken. Daaraan liggen diverse oorzaken ten grondslag die ik wellicht een andere keer uit de doeken doe.
Feit blijft dat dè reden waarom ik vorig jaar heb moeten stoppen nog steeds geldt; mijn knieën. Volgens hen die het kunnen weten loop ik als Donald Durk Duck en daar kunnen zelfs de lelijkste duurste schoenen geen verschil in maken.
Enfin. Volgens de dokter is het kaal of kammen; òf een vadsige vijftiger worden die zijn dagen slijt met een stevige burn-out, zwembandjes en teerlongen òf die Goddelijke 40+'er met een sixpack slanke taille en teerlongen, al dan niet in een rolstoel. Ik ga voor die laatste. Mèt of zonder kraakbeen.
En om mezelf te motiveren heb ik nog een kek speeltje op de kop getikt (spiegeltje) waarmee ik, samen met onsch Vlaams frieteke Evy, de route visualiseer.
Dames en heren, ik presenteer u: Start to Run 2011, les 1 van de serie 0-5 km.
Op mijn 18e ben ik opgegeven door de revalidatiearts. ik mocht niets meer. (kon ook niet veel). Maar ik kwam bij een yoga leraar, geen makkie, en ben flink aan de slag gegaan. Heb nog een paar jaar zwaar werk gedaan, hoe zwaarder hoe lekkerder. Dat kon niet volgens de artsen. Er is mij te vaak gezegd dat ik me in moest houden, minder doen. Maar nooit iets van aangetrokken. Stilzitten kan altijd nog, dacht ik. En dat was ook zo. Jaren stilgezeten en gebruik moeten maken van de rolstoel, best fijn hoor… Later ging het toch… Read more »