De telefilm waarin ik destijds -in 2004- voor het eerst én voor het laatst mijn figuratiekunsten heb vertoond. Voor het eerst omdat ik voor het eerst figureerde (duh). Voor het laatst omdat figureren apenballen zuigt.
Zie hieronder het resultaat van twee opgenomen snipperdagen, een leenkostuum, enige onvergoedde kilometers, vier broodjes kaas, twee glazen melk, één Nedlloyd gebouw en véél wachten -héél véél wachten- gebundeld tot een royale 15 nanoseconden in één lullig gifje, bovenaan deze pagina.
Voor je beeldvorming; de rood-becirkelde ben ik. Die met het pistool staat te zwaaien is edelfigurant Jan Decleir, enkele seconden voordat hij 'ons, Philipsmedewerkers' , in zijn rol van dhr. Voerman, het pand uitjaagt.
En terwijl ik zo herinneringen aan het ophalen ben met het bekijken van de rolprent bedenk ik me drie dingen:
- Ik was destijds, achteraf volkomen onterecht, niet erg lovend over deze Grote, Kleine Film. Meneer Decleir zet een fe-no-me-na-le rol neer. En een dikke chapeau! aan Pieter Kuijpers;
- Zelfs het optreden van allemans vriend Jeroen Krabbé lijkt dragelijk. #au;
- Òf ik niet wist hoe dat moest òf dat ik me wilde verschuilen achter 'artistiek verantwoorde galerijtjes' weet ik niet meer maar feit blijft dat ik de originele foto's nooit heb geplaatst.
Met name het laatste punt zal voor velen onder u als een gemis ervaren zijn. Om dit met terugwerkende kracht te compenseren plaats ik de oorspronkelijke foto's in een overzichtelijk galerijtje welke zich -in het groot- aan u zal openbaren na opklikken van de desbetreffende afbeelding. Enfin; u kent de routine.
Kortom; komkommertijd heeft zo zijn voordelen. Ik wens u een genoeglijke dag toe. Voor zover mogelijk, dat is.
Wouw wist ik niet. Die film heb ik gezien en vond het best goed te pruimen 😉
Ik ook alleen was ik destijds obstinaat vanwege het uitblijven van een riante vergoeding. ;p