Awkward moment in de Appie, vanmiddag.
Ik sta achter een meneer te wachten bij de kassa. Het enige wat hij op de band zet is een tiental Euroshopper sperziebonen-in-blikken. Ansich al bijzonder maar soit; misschien een sperziebonen-fetisj. Of een feestje.
Hij probeert te pinnen maar heeft kennelijk niet genoeg saldo op zijn rekening. De kassière stelt voor om wat conserven terug te nemen maar dat gaat niet vanwege zijn eerdere pinpoging.
Omdat de man nét daarvoor mijn hond groette die geduldig in de winkelwagen zit en ik bovendien de bui alweer zie hangen (altijd de verkeerde rij) zeg ik in een impuls tegen deze voor mij onbekende persoon; "Wat kom je tekort?"
Hij geeft aan dat hij €1,25 te weinig heeft en aangezien ik geen ander kleingeld bij me heb dan een muntje van twee euro geef ik 'm die.
Hij geeft de munt vervolgens weer aan de kassière. Ze kijkt me aan, dan naar hem en geeft de resterende 75 cent terug. Aan hem. Die wegloopt. Zònder bedankje. Zònder omkijken.
Mevrouw de kassière kijkt me nog eens aan, schuift onderwijl stoïcijns mijn boodschappen over de lezer (laser?), noemt het eindbedrag en terwijl ik, nog beduusd door het voorval, mijn pincode intoets groet zij alvast diegene die achter mij staat.
Ik loop verder.
En terwijl er van alles door me heen gaat ("Dàt was awkward…"), bedenk ik me dat dit de laatste keer is geweest dat ik wildvreemde mannen met sperciebonen-in-blik geld geef.
Dàt zal ze leren. Ondankbare schoften zijn 't.
