Het is -terecht- alweer véél te lang geleden; een bezoek aan de lokale bouwmarkt.
Terecht vanwege een oprechte haat aversie jegens alles wat maar met klussen en andere vormen van handenarbeid te maken heeft. Gelukkig heb ik een koophuis dus kan ik m'n lol op. #yeuj
Anyways; ik heb het plan opgevat om m'n Nicotine-gele huis in z'n geheel een Nairobi-witte make-over te geven en de badkamer daarvan in het bijzonder. In zo'n geval laat je je niet kennen, natuurlijk.
Eenmaal in de Gamma word ik begroet door gestofjaste jongeman (♬"Hai, ik ben Eldert! Wat kan ik voor je doehoen?"♬) die mij vervolgens geduldig een spoedcursus 'Verf' geeft. Ik weet nu bijvoorbeeld dat er verf bestaat op waterbasis, verf met terpentine en nog iets met acryl acryd whatever.
Terpentineverf droogt minder snel en is makkelijker te corrigeren bij eventuele drupvorming, daar waar je bij verf op waterbasis alles in één keer glad moet hebben. Die laatste verkleurt daarentegen minder snel maar heb je weer meer van nodig. Ook ben ik erachter dat je muurverf per kliko voor een appel en een ei de jouwe kunt maken maar dat je voor houtverf de hoofdprijs betaalt*. Waarom? Geen idee."
Hoe dan ook; ik heb mijn keuze gemaakt (téveel, al-tijd teveel) en tijg naar de kassa.
Omdat ik de bui al zie hangen ("Saldo ontoereikend"), vraag ik de kassamevrouw of zij de inhoud van mijn handkarretje wil 'voorscannen' zodat ik, indien nodig, fluks met mijn smartphone geld kan overmaken naar mijn betaalrekening. Uiteraard kan dit alleen buiten want binnen geen bereik. #figures
Mevrouw moppert wat maar begint te scannen. Terwijl ik halsbrekende toeren moet uithalen om elke barcode richting de scanner te krijgen, tegelijkertijd mijn telefoon uit m'n broekzak probeer te vissen en onderwijl zich nog een soort van self fullfilling prophecy zich van mij meester maakt ("Laat de verf niet vallen! Laat de verf niet vallen!") laat ik vervolgens de verf vallen.
Dààr ligt het dan; de 25% extra die ik kreeg voor de prijs van tien liter, òp het karretje en òp de grond. Mijn telefoon is onder de balie verdwenen en het potje grondverf hebben we niet meer terug kunnen vinden. Mevrouw kijkt naar de grond, naar het karretje èn naar mij en pakt dan de telefoon: "Eldert; kassa één. Eldert; kassa één."
Terwijl Eldert (♪"Ah, ik zie dat u de juiste verf al gevonden heeft…"♪) zich in het zweet werkt om de verf chirurgisch en met veel zand in een plastic zakje te deponeren raap ik m'n telefoon op en schiet vlug wat foto's. Wachten moet ik toch. De kassamevrouw heeft ongezien een nieuwe emmer verf op de band gezet, kijkt me stoïcijns aan ("vrij van alle hartstochten") en vraagt: "Heeft u een voordeelpas?"
Nog geen halve minuut later begeef ik me -bepakt en bezakt- hàrdlopend naar m'n auto: honderdvijfentwintig euro armer maar een reputatie rijker. En ineens bedenk ik me: "Verf en ik… dat gààt gewoon niet samen."
*Eén en zeventig fucking euro voor een blikje houtverf?!?1? WTF??
Daar heb je je even mooi een oor laten aannaaien door ♬”Hai, ik ben Eldert! Wat kan ik voor je doehoen?“♬ Nooit zingende mensen vertrouwen!
Vette grijns (zonder leedvermaak) ;-))
Hij zong niet, Lies. Het was gewoon een eng mannetje met een muzikale intonatie. 😉
Sure, Simon. Vette grijns en een 'geen leedvermaak' in 1 zin? Ik betwijfel 't 😉