Eamel's Jaaroverzicht 2014

2014. Zoals dat zo modieus heet 'een bewogen jaar'.

In JANUARI besloot Sibbele dat de rol van vijfde wiel niet voor hem was gelegd en vertrok.

FEBRUARI was inspiratie– en

MAART codeloos.

In APRIL werd suïcidale Lilly onverwacht m'n Magnum Opus, plakte ik ondertussen nog even m'n hoofd vol met sellotape, jatte ik terloops creatieve leegheid van weet-ik-veel-wie, stak ik nog even een SteadiCam diploma in m'n broekzak en kreeg ik een 9,9 voor 't ontwerp van m'n filmposter.

In MEI gebeurde er niet zoveel, op een vervelende ET-diagnose na, waar ik verder geen notie van gemaakt heb maar misschien nog wel eens doe.

In JUNI droeg ik weer een klassieker op aan Tsjeard, mijn helaas te vroeg overleden broer, deed ik nog een onvervalste persieflage en mocht ik voor school een hopeloze poging doen een 'documentaire' te maken, liet ik m'n katten elkaar nog even in mekaar rossen en, oh ja, het was ook weer lekker weer.

JULI was de maand waarin ik voor een moment mijn Ark mocht vullen als was ik Noah zelve, deed ik mezelf achter het raam hoereren posteren, kreeg ik zomaar een Kaartje van Karine, schreef ik voor de tweede keer in mijn blogbestaan sniffend een stukske, presteerde ik het 66 van de 99 dagen van Feestboek weg te blijven, schreef ik tussen m'n lippen door nog 'een boek' en natuurlijk moest ik mezelf ook nog mutileren. Even kijken. Oh ja; ik vingerde een plantje en keek voetbal met m'n favoriete vrouwen.

In AUGUSTUS bestond dit literaire blogje zomaar ineens elf jaar.

In SEPTEMBER ging het allemaal zo snel als dat 't kwam. Nam ik afscheid van mijn dearly beloved BettyMazda, had ik een roedel vraatzuchtige honden in de tuin, mocht ik vanwege een klus waar ik zometeen nog even over ga hebben, naar de achterkant kijken van onder leiding van een AT5 meisje de studio's ervan bekijken, had ik plots iemand aan m'n knop hangen en werd ik wakker met een hond in mn rug. Tenslotte struikelde ik ook nog over een zootje kwakende foetussen (let wel; 't is praktisch winter inmiddels, hè?) waarvan er uiteindelijk nog maar drie overgebleven zijn (Quack In Peace). Komen we tijdens een wandeling nog een stil even tegen, maak ik mezelf oud in een tijdloos moment en mag ik met Max op stap vanwege dat ding waar ik 't zo nog even over ga hebben. Zagen we nog een grappig autootje in ons deurp en vond de primeur plaats van Mijn Allereerste Plog.

OKTOBER? NOVEMBER? Kennelijk helegaar niks.

En DECEMBER? DECEMBER idem niks noemenswaardigs, eigenlijk. Behalve dan ik vandaag, op de Dag des Heeren 31 december 2014, om 10.55 uur precies, werd gebeld door Erik de V. Wie? E-RIK DE V., malloot!*

Ondernemer, kunstenaar, journalist, filantroop en interviewer. Interviewer? Ja, interviewer. Sinds begin dit jaar nemen Erik en ik en voornoemde Max namelijk deel uit van Café Weltschmerz, een initiatief van Max en ene Dirk van W., een initiatief waarmee 'we' proberen de wereld te helpen kantelen door zo nu en dan voor reuring te zorgen. Snap je 't nog?

Erik, Max en ik. Wij kunnen dat. Max door initiëren, Erik door het briljante middelpunt te zijn en ik door alles letterlijk aan elkaar te plakken. Tel daar nog een zootje andere gekwalificeerde topvrijwilligers bij op et voila; Café Weltschmerz, hét aanstormende cultuurmedium van 2015!

Goed. Terug naar vandaag, 10.55 uur. Ineens Erik aan de lijn; "Bedankt voor alles wat je voor Weltschmerz, voor Max én mij hebt gedaan." -snif- Wat volgde waren nog wat koetjes, kalfjes en praatjes pot. (Ik: "Je krijgt de groeten van m'n vader. Die heeft dertig jaar geleden nog wat Brother naaimachines van je gekocht." "Oh ja, joh? Leuk!") Erik en ik. En Max, mijn vrind.

Rest mij na deze droge opsomming niets anders dan u -de lezer-, mijn geliefde familie, mijn mevrouw en mijn on– en offline vrinden, het Allerbeste te wensen voor het komende jaar én, als variant op de titel van Erik's aanstaande Himmelsstürmer ("Tot hier en nu verder") vol trots te oreren:

2014. En nu verder

*DISCLAIMER: Gaarne, net als anders, het grootse deel hiervan met een flink korrel zout te nemen 😉