Hjoed, yn oardel moanne, bin ik krekt sa âld as myn âldste broer.
En hjoed in wike lyn wie syn offisjele jierdei, op 30 april. Lykas as ús eardere keningin.
Om't hy net mear ûnder ús is, betinke wy -de famylje- him altyd efkes op dy't dei.
It falt my hieltyd swierder, dy 250 kilometer hinne en ek wer werom.
Mar as ik der dan ienris bin is it wer as fanâlds; de geselligens, de sûnder-betingsten-leafde en it bedjerren, sa as allinne âlders dat kinne.
Us heit –Deit- (86) wol net mear mei. Hy lûkt dat net mear; net fysiek en al hielendal net mentaal.
"Ik betink wol op myn eigen manier."
Mem dêrfoaroer stiet derop dat wy Tsjeard's plakje yn it Boarnster kolumbarium besykje, al is it mar foar efkes.
Vandaag over een anderhalve maand ben ik even oud als mijn oudste broer. En vandaag een week geleden was zijn officiële verjaardag, op 30 april. Nét als onze voormalige koningin.
Omdat hij niet meer onder ons is, gedenken we -zijn familie- hem altijd even op die dag.
Het valt me steeds zwaarder, die 250 kilometer heen en idem terug. Maar als ik er dan eenmaal ben is het weer als vanouds; de gezelligheid, de onvoorwaardelijke liefde en de verwennerij, zoals alleen ouders dat kunnen.
Onze vader –Deit- (86) wil niet meer mee. Hij trekt dat niet meer; niet fysiek en zeker niet mentaal. "Ik herdenk wel op mijn eigen manier."
Mem daarentegen staat erop dat we Tsjeard's plekje in het Boarnster columbarium met een bezoekje vereren, al is het maar voor even.
Ienris op wei ride wy altyd de toeristyske rûte.
Net fia Rykswei 31, fanwege in heech gehalte oan 'gjin sek oan', mar wol lâns de âlde Rykswei, dy't der pal njonken leit.
Nijbrêge, Haskerdiken, de Heabrêge (Tsjeard's ea sa koestere wurkplak. "Hjir bin ik wier gelokkich…"), fia de Van Sminiawei mei syn santjin bochten (wêr ús Mem har jongste jongerein trochbrocht) en sa troch nei Aldeboarn, har berteplak en lêste rêstplak fan ús Tsjeard.
Das Cam 7 – Rûntsje Aldeboarn:
Eenmaal op weg rijden we altijd de toeristische route.
Niet via Rijksweg 31, wegens een hoog gehalte aan 'geen reedt aan', maar wel langs de oude Rijksweg, die er pal naast ligt.
Nieuwebrug, Haskerdijken, de Hooibrug (Tsjeard's ooit zo gekoesterde werkplek. "Hjir bin ik echt gelokkich…"), via de Van Sminiawei met z'n zeventien bochten (waar ús Mem haar jongste jeugd doorbracht) en zo door naar Aldeboarn, haar geboorteplaats en laatste rustplaats van ús Tsjeard.
Das Cam 7 – Rondje Aldeboarn:
De tradysje skriuwt ús foar dat wy nei it oanreitsjen fan de marmeren plaat, hokker ús skaat fan de stoflikhyt fan ús Tsjeard, en it litten fan in trien, wy ús wei ferfolgje nei Omke Jan en Muoike Annie, ús Mem's har broer en skoansuster, wer ús in besûkerde jenever en kofje te wachtsjen stean.
Wannear wy ienris wer thús binne rèst ús allinne noch in tydlik ôfskie.
Yn tsjinstelling oant foarige jierren kinne wy no lykwols, tanksij de wûnders der technyk sizze; gelokkich hawwe wy selfkes noch …
Opdat wy nea ferjitte.
De traditie schrijft ons voor dat we na het aanraken van de marmeren plaat, welke ons scheidt van de stoffelijkheid van Tsjeard, en het laten van een traan, we onze weg vervolgen naar Omke Jan en Tante Annie, Mem's broer en schoonzuster, waar ons een besuikerde jenever dan wel koffie te wachten staan.
Wanneer we eenmaal weer thuis zijn rest ons slechts nog een tijdelijk afscheid wat elke keer weer meer moeite kost. In tegenstelling tot vorige jaren kunnen we nu echter, dankzij de wonderen der techniek zeggen; gelukkig hebben we selfies nog …
Opdat we nooit vergeten.
Ontroerend
Dank. Dat is 't, elke keer weer.