Maar ja, zoals dat gaat; ik werd ouder, plaatjes waren niet meer interessant en ik werd geacht volwassen te zijn.

Oh, ik heb 't nog wel geprobeerd hoor, niet eens zo lang geleden, maar hoe charmant Piekema het ook bracht; ik kon het geduld er niet meer voor opbrengen.

Tel daarbij op het feit dat ik mezelf niet tussen hordes kinderen zag staan bij de ingang van de Appie ("Mag ik uw Toy Story figuurtjessssss?") en, u begrijpt, verzamelen behoorde officieel tot de verleden tijd.

Tót ik enkele maanden geleden ineens stripjes ontwaarde in de verpakking van de Mascotte vloei (ja, ja; ik rook. So? Iemand moet die noodlijdende industrie overeind houden). Om specifieker te zijn; Mark Retera's onvolprezen Dirkjan-stripjes. Leuk!

Uit de nummering ervan kon ik opmaken dat 't hier om een serie van 40 stripjes ging, en later 65. Kennelijk beviel de samenwerking.

Enfin. Als über-Dirkjan-fan kon ik het niet laten… het was toen dat ik besloot mijn verzameltalenten weer op te pakken én, omdat 't kan, dit te delen met de rest van de Dirkjan-liefhebbende medemens.

Maar, zoals dat altijd gaat met verzamelen; hoe meer objecten men heeft gespaard, hoe moeilijker het is om de resterende -in dit geval- stripjes bij elkaar te krijgen. 

Hoewel men eerst twijfelde aan mijn verstandelijke vermogens kreeg ik echter al gauw de kassamevrouw van de lokale BP-pomp mee en zelfs Piet, sigarenboer én notoir mopperkont ("De wereld is naar de klote. Verder nog iets?"), was 'enthousiast' en elke keer als ik m'n tabakswaren kom halen weet men wat ik ga vragen;