Wederom niet zo heel bijzonder dit bericht, komkommertijd tiert nog immer welig in Huize Eamel, en daarom een aantal foto's uit een tijd die inmiddels zo'n elf jaar achter ons ligt.
Hoewel ik niet al te beste herinneringen heb aan mijn laatste leidinggevende, sterker nog; ik voel nog immer koud zweet oprispen als ik aan die clown (linkje weggehaald. Persoonlijk worden kan altijd nog) denk, bleek de werkvloer -een jeugdinrichting- daarentegen wél bijzonder intrigerend.
Als niet geheel vrijwillig* 'communicatie-manager' (ha, ha) bestond mijn werk o.a. uit het ontvangen van officiële delegaties, het geven van rondleidingen, het organiseren van 'open dagen', en het opsturen van sleutelhangers (gevalletje schoenmakert-blijf-bij-je-leest).
Daar ik een chronische hekel heb aan situaties waar een vorm van sociale interactie gewenst is, kon ik derhalve mijn blijdschap niet op als er weer eens iets anders op mijn pad kwam alsdan handjes schudden en vriendelijk zijn tegen mensen in het algemeen.
Het kon bijvoorbeeld gebeuren dat men een beroep deed op mijn expertise mijn fotocamera wanneer een situatie daarom vroeg.
Zo ook die bewuste maandagmorgen, ergens in het jaar des Heren 2011.
De aanleiding weet ik niet precies, ik geloof dat één van de bewoners van de 'woongroep' gevraagd was zijn PlayStation uit te zetten en zich naar z'n kamer te begeven.
*lang verhaal. Komt nog wel eens. 😅
Of er nu frustratie, een 'moeilijke jeugd' of slechts een testosterone oorzaak aan ten grondslag lag weet ik ook niet meer, ik ben geen Freud, maar feit blijft dat voornoemde jongeman het daar niet mee eens was en besloot, samen met z'n licht getinte mede-haantjes, dat de woonruimte dan maar aan een verbouwing toe was.
Zoals de foto's laten zien hield men niet van half werk en werd werkelijk alles opnieuw maar bovenal grondig ge-re-decoreerd.
Enfin, de beelden spreken voor zich.
Jongeman werd uiteindelijk een paar dagen in een isoleercel geprakt, z'n kornuiten verloren enkele privileges en de ruimte kreeg die dag alsnog z'n tweede her-herinrichting. Alles opgelost.
De reden dat ik dit alsnog online plemp is dit bericht [spiegeltje], wat mij gister onder ogen kwam, waarin wederom een vernietigend rapport over het functioneren van jeugdzorg onder gemeentelijke vleugels.
Men stelt zich echter terecht de vraag in de brandbrief uit voornoemd stuk 'Wat is er toch aan de hand met de jeugdzorg in ons land, en komt het ooit weer goed?' en al wat mij te binnen schiet is.. NEE. Het is namelijk nooit goed gewéést. Ook in bijv. 2011, toen nog overheid, zat men al met de handen in het haar vanwege ingrijpende bezuinigingen en dientengevolge chronische onderbezetting, met onderstaande situaties als gevolg.
In mijn beperkte beleving is er maar één oplossing en dat is -terug naar de overheid- maar dan wel mét beleid. Want gemeenten? Die kunnen écht helemaal niks. Laat staan een degelijke, humane jeugdzorg op poten zetten …
