Vooropgesteld; het gaat me aan 't hart want vorig jaar van dierbare vriendin gekregen voor mijn verjaardag en gekocht van haar zorgvuldig gespaarde centjes inclusief bijbehorend 2-jarig wurg-abootje; de Nokia 6210 Navigator.
Een handzame mobiele telefoon met een soort TomTom-achtig navigatieprogje er standaard op geïnstalleerd (oké; dokken zul je als je 'm wilt gebruiken maar dat terzijde).
So far, so good.
Echter, na enkele maanden begint de gsm delen van 't toetsenbord en dus z'n glans te verliezen. Eerst de hoekjes, daarna zomaar de 9WXY en tenslotte, oh ironie, de Z. Niet geheel verwonderlijk want m'n duimen hebben op microniveau het formaat van een voetbalveld. Eén keer drukken, twee toetsen bediend. Zoiets.
Enfin.
Niets aan de hand zou je zeggen; even naar de Belcompany, bonnetje overleggen en klaar. Voornoemd Bc geeft twee opties; óf toestel innemen, opsturen en dus een dikke week kwijt óf den eamel bezoekt het servicecenter, notabene in eigen dorp, en het toetsenbord is in no-time vervangen.
Ik kies voor de laatste. Vooral gezien mijn vermeende afhankelijkheid van een gsm.
Helaas. Hoewel de kans op een fuck-up in zo'n situatie normaliter minimaal is krijg ik dat toch voor weer elkaar: factuur, en dus garantiebewijs, verdwenen. Nergens meer te vinden. Fuort, zoals wij Friezen plegen te oreren.
Ik besluit me te berusten in de situatie en voortaan maar even tot tien te tellen wanneer ik een sms verstuur.
Hup, even die duim prakkend in dat gapende gat waar voorheen de 9WXYZ zat en dan maar niet zo snel. Echter, geheel volgens de principes van Murphy blijkt ook dit verbijten me niet gegund; de 6MNO laat nu ook tekenen van verval zien en begint zomaar de accu kuren te vertonen.
En dus wordt het tijd voor die emotie waar ik erg slecht in ben; afscheid nemen. Want, begrijp me goed; het is niet slechts de gsm. Nee, het is de achterliggende symboliek die me nekt…
Nog een kleine twee maanden en je bent wéér jarig …… 😉
Te laat 😉
In ieder geval wel op tijd om wat anders te verzinnen 😉