H ij is vroom. Hij is moslim. Hij is een collega. Hij is een imam.
En hij is slim…
We groeten elkaar bij de uitgang, vanavond. Bij het verlaten van onze werkplek. Een ieder gaat zijns weegs. Ook onze Imam. Sympathieke man.
Het is duister als we bij onze auto's arriveren. Nog een laatste groet en ik ben als eerste weg. 't Gaat verbazend goed, dat verkeer. Maar tussen Krimpen en Rotterdam gaat 't mis; files, files, files. Rij-en dik.
Hoewel ik een oppas-date in het verschiet heb kan ik niks anders doen dan wat wazig voor mij uitkijken. Wachten tot ik een ons weeg. Net als de rest wederom conformeren aan de situatie. Duizend rode lichtjes.
Tot ik plots –in a glimp- in m'n achteruitkijkspiegel zwaailichten ontwaar.
Een uit de kluiten gewassen ambulance die met grote moeite de file in de lengte probeert te passeren begeleidt door hoog jankende sirenes. Uiteindelijk blijkt toch iedereen verbazend snel te leren: de één na de ander kiest opzij. En met hoge snelheid wurmt de gele bus zich een weg door de menigte.
De rest van ons moet gewoon wachten. De ziekenbus passeert ook mij op hoge snelheid. En met hem… onze Imam.
Hij heeft besloten met Allah's hulp al zwaan-kleef-aan achter de de ambulance aan te jakkeren in z'n rode Panda, de rest verbluft achterlatend. Voor ik het in de gaten heb zie ik z'n achterlichten al vervagen in de verte.
Maar ja; 't is Suikerfeest. Dan is zoiets geoorloofd.
الله أَكْبَر
