De Eend et moi; we hebben wat met elkaar.
Had ik er de vorige keer nog één in bad liggen, vandaag struikel ik bekant over een hele roedel van die Muskus-mormels bij het openen van m'n voordeur.
Het jonge grut lijkt nergens bang voor en stampt gelijk naar binnen.
Moeder Muskus, vooral streng doch onrechtvaardig, kent haar piepende pappenheimers en kwaakt fluit het tuig terug.
Wanneer ik echter met brood begin te zwaaien laat mevrouw haar principes gauw varen en gaat iedereen los.
Enfin; één minuut en vijf- en veertig seconden eend-in-beeld.
Gefilmd volgens het Parkinson Principe want gelijktijdig voederen én filmen blijkt geen onverdeeld succes. Echter, voorzien van een koddig muziekje bést een dragelijk tafereel. Dàt dan weer wel.
Zo. Nu weer leren.
Dagh!
NB. Geen idee wiens stem dat is. Ik praat niet zò. Masculine meer. Ik ben gehackt.
👊😎
