♥ Mei It Famke (en de hûntsjes!) Op Stap ♥
Alvorens onderstaand bericht tot u te laten komen wordt u aangeraden de playknop te gebruiken daar een optimale beleving dan gegarandeerd kan worden.
For women who are difficult to love
you are a horse running alone
and he tries to tame you
compares you to an impossible highway
to a burning house
says you are blinding him
that he could never leave you
forget you
want anything but you
you dizzy him, you are unbearable
every woman before or after you
is doused in your name
you fill his mouth
his teeth ache with memory of taste
his body just a long shadow seeking yours
but you are always too intense
frightening in the way you want him
unashamed and sacrificial
he tells you that no man can live up
to the one who
lives in your head
and you tried to change didn't you?
closed your mouth more
tried to be softer
prettier
less volatile, less awake
but even when sleeping you could feel
him travelling away from you in his dreams
so what did you want to do love
split his head open?
you can't make homes out of human beings
someone should have already told you that
and if he wants to leave
then let him leave
you are terrifying
and strange and beautiful
something not everyone knows how to love.
Source: Warsan Shire @ Vimeo
*Nee, ik ben ook niet van die braakopwekkende movationals maar soms kom je er niet onderuit. Zoals nu. Dag, Riet. Bedankt voor àlles. 💔
Ik heb 'm al een paar keer gehoerreerd op de Facebooks maar omdat dàt medium zomaar een vervlieging zou kunnen zijn en uw favoriete weblog -natuurlijk– eeuwigheidswaarde heeft, lijkt het me niet onverstandig om onderstaand muziekstukske ook híer nog even te propageren. Je weet tenslotte maar nooit.
Si dolce è il tormento, dus. Mooi.
'Een Zoete Kwelling' als ik Google's Translate mag geloven.
Nu ben ik niet van die zweefteverigheid waar veel kunstschilders, reclamemakers en sommige verveelde huisvrouwen mee behept zijn maar bij Paolo Fresu's Een Zoete Kwelling kan ik me dan wél weer een voorstelling maken.
Het sluit namelijk aardig aan bij mijn gemoedstoestand van de laatste weken.
Details zal ik je besparen maar vanuit een emotioneel perspectief heb ik inmiddels alle kamers van de geest gezien.
Beleid, hoop, teleurstelling, formaliteiten, de vrouw én de liefde; ik zal ze waarschijnlijk nooit begrijpen.
En daar waar woorden soms te kort schieten of juist meer schade toebrengen dan voorzien, is de zalvende werking van muziek juist datgene waar je altijd weer, zonder enige concessie, op terug kunt vallen. Zeg maar de constante factor die relativeren heet.
De Zoete Kwelling.
En rest mij niets meer dan op de repeat te drukken…
