Hoera!

Lekke Band | Lekke Bân

"Hij is een beetje dom"

 

Luister, lieve kijkbuiskinderen, dít krijg je er nou van als je later wellicht je rijbewijs hebt en besluit met je zwaar vermoeide kop, je open bek op half zeven, na een rit van twee- en een half uur én een bezoek aan de lokale Albert Heijn, op weg naar je moeder, tegen beter weten in, de instellingen aan te passen van een of andere niet-relevante app op je telefoon: een lekke band.

Leermoment:

Zo dan. Lul.

Bijkomend voordeel: voor het eerst in 30+ jaar weer eens gebruik gemaakt van de diensten van de ANWB. Een autoband van 510 euro. Je verwacht het niet, hè? 

Anyway: kijk maar ↓ (geluid aan)

Harkje, leave sjochtubebern; dít krijsto der no fan asto letter dyn rydbewiis hast en beslúst mei dyn swier wurche kop, dyn iepen bek op healve sân, nei in rit fan twa- en in heal oere én in besite oan de lokale Albert Heijn, op wei nei dyn mem, tsjin better witten yn, de ynstellingen oan te passen fan ien of oare net-belangryke app op dyn smartphone: in lekke bân.

Learmomint:

No sa. Lul.

Oanfoljend foardiel: foar it earst yn 30+ jier wer ris gebrûk makke fan de tsjinsten fan de ANWB.

In autobân fan 510 euro. Jo ferwachtsje it net, wol?

Hoe dan ek: sjoch mar ↓ (gelūd oan)

 

Read more

B.O.B.

 

Ik weet 't nog als de dag van gisteren, met name omdat 't de dag van gisteren wâs, dat ik tijdens Tweede Kerstdag een verontrustend telefoontje kreeg.

Het was Broer.

Broer, werkzaam in de omgeving van Rotjeknor, vroeg zich af of ik, toevallig óók woonachtig in die omgeving, genegen was hem naar een lokaal ziekenhuis te brengen daar zijn hart onnatuurlijk tekeer ging, en dat was niet omdat -ie mij aan de lijn had.

De schrik sloeg mij euh.. óók om het hart en -uiteraard- was ik daartoe bereid want ja, familie, daar heb je maar één van.

Us Mem, gezellig de kerst doorbrengend bij haar favoriete zoon mij thuis, liet ik op verzoek van Broer nog even in het ongewisse, want paniek om niks, daar heeft niemand wat aan.

 

Amper met één been in de auto ging de telefoon wéér; wederom Broer, maar nu met een lichte paniek in zunne stem.

Z'n hartslag zat nu rond de 200 en de collega's vonden het niet verantwoord hem nog langer in die toestand op het schip te tolereren. Gevolg: een ambulance en mijn hulp bleek niet langer nodig.

Lang verhaal kort; Broer mocht een nachtje in het Maasstad ziekenhuis doorbrengen, alwaar men met een cocktail van rust, pillen en een handjevol mooie zusters zijn hartslag weer naar acceptabele waarden wist te reduceren. 

Eind goed, al goed. Nah ja.. Sort of.

Anyways.
Us Mem keerde gerustgesteld met de gereserveerde taxi weer naar 't Hoge Noorden, en ook wij besloten ons die kant op te begeven daar het voor mij al even geleden was dat ik aldaar verbleef.

 

Read more

Rijdend Buffet

 

ellicht kunt u zich niet aan de indruk onttrekken dat, gezien recente berichtgeving alhier, uw eamel.net zich ietwat als een familieberichten-site begint te openbaren.

Mede daarom heb ik besloten me tot die twee laatste berichten te beperken en een In Memoriam inzake het verscheiden van ons aller Henny Vrienten achterwege te laten.

Hoewel ik zijn heengaan ten zeerste betreur, doodgaan gun je niemand behalve als diegene toevallig Vladski Putin heet, voel ik net iets minder affiniteit met de beste man als met Piet en Jan. Desalniettemin; #rockinpeace, Henny. ♥

Dat gezegd hebbende wil ik het met u hebben over een écht impediment, hoewel ongetwijfeld een futiliteit binnen de huidige wereldproblematiek maar dan toch, en dat is het ogenschijnlijk onpraktische eten van hamburgers en frietjes in de auto. Om maar niet van die waar-laat-ik-die-k*t-milkshake te spreken.

Ik weet niet hoe dat bij u gaat maar altijd als ik mijn bestelling tracht te verorberen op zo'n deprimerende McDonalds-parkeerplaats, flikkert er altijd wel sla, frietjes en soms saus tussen de voorstoelen en de middenconsole.

Nu had ik daar al een soort van oplossing voor bedacht, zie TafeltjeDurkje, maar daar heb je niks aan als er een bijrijder op die stoel zit.

 

Enfin. Het was alsof Amazon's algoritme mijn gebeden verhoorde, want niet lang daarna werd ik op de internets getrackt geconfronteerd met een tafeltje (Jeff -ik mag Jeff zeggen- noemt 't een 'Autofietsenrek voor het eten van bekerhouders 🤔 [spiegeltje]) wat men speciaal voor dit soort gelegenheden aan het stuur kan hangen en op die manier verschoond blijft van verschimmelde mondvoorraad onder uw stoel.

Ofschoon enigszins aan de prijs, leek het mij niet meer dan billijk Jeff Bezos' aanbod te aanvaarden en tot aanschaf over te gaan van zulks een decadent eetgereedschap.

Nou, mensen, ik kan u verzekeren dat spijt niet het eerste is wat bij me opkomt wanneer mijn nieuw aangeschafte tafeltje ter sprake komt; WAT EEN UITVINDING!1!!

Het lijkt misschien wat onnozel, een slabbetje ontbreekt nog, en passen doet het ook niet echt als ik mijn buik niet terugtrek tot normale proporties, maar desalniettemin dan toch; HALLELUJAH!!1

Het is dat ik me maar twee/drie keer per jaar verlustig aan het soort geperverteerde zaken als een bezoek aan de McDonalds, maar de verleiding is groot om nu wekelijks mezelf van een BigMac met frietjes te voorzien, al was het alleen maar om mijn nieuw verworven tafeltje in praktijk te zien functioneren.

Goed. Dat was het wel zo'n beetje. Terug naar de oorlog in de Oekraïne en wie-is-de-volgende-BN'er-die-z'n-handjes-niet-thuis-kon-houden. 

Alles in perspectief, nietwaar?

 

Read more