Zo'n vier jaar geleden; 15 enigszins volwassen mannen in een te kleine ruimte, allen gebiologeerd starend naar het scherm voor zich. Doodse stilte, een speld horen vallen. Hemeltergende spanning.
Until hell breaks loose…
Het blijft een grappig gezicht. Allemaal gasten van verschillende pluimage (getrouwd, kindertjes of juist single-till-death) en leeftijden, druk in de weer met computers, snoertjes, schermen en luidsprekers.
"Heb jij Joint Operations nog ff voor me?", "Unreal doet 't niet, jongens! Help ff!", "M'n geluid weigert… ".
Een ding hebben ze we allemaal gemeen; ze we kunnen even weer de persoon zijn die ze we lang geleden waren; onbekommerde adolescenten, rammend op een toetsenbord.
Schreeuwend, lachend, vloekend. Een bonte verzameling rebirthed pubertjes, gefascineerd door een kameraadschappelijk samenzijn; een LAN-party.
15 man, 15 pc's. Alles op een wonderlijke manier aaneengesmeed. Half-life, Unreal Tournament, Far Cry, etc. etc. Van 's morgens negen tot in de late uurtjes.
En de tijden gaan herleven. Voor de laatste keer wellicht?
Anyway: Boys will be boys.
