Zó'n dag waarvan je denkt,
"Die had van mij niet gehoeven..."
Sfeer en sa
Eamel's Jaaroverzicht 2021
Hoewel ik vorig jaar bij diverse hogere goden –God, Jezus, natuurlijk de dames Klotho, Lachesis en Antropos (née Moirae), Het Lot of wie-daar-ook-maar-over-gaat– de urgente wens heb neergelegd dat dit jaar -2021- minder kut zou zijn dan die dat ervoor, bleek dit tegen dovemansoren en heeft men voornoemde wens rücksichtslos naast zich neergelegd.
Gevolg; dit jaar ontwikkelde zich min of meer als Kut-In't-Kwadraat.
Ik zal jou (en mij, het componeren van de tekstbrij vóór je kost al teveel energie) niet vermoeien met details (bla, bla, ziekte, bla, bla, vermoeidheid en/of zoals iemand uit mijn naaste omgeving ongetwijfeld zou zeggen: "Nu weten we 't wel") maar ik denk dat we veilig kunnen concluderen dat het verscheiden van ons lieve, lieve hondenkind toch wel tot één van diepste dieptepunten behoort.
Sterker nog; waar ik bij elk heengaan van een dierbare (of dat nou een huisdier is, een BN'er, een familielid of iemand uit de verdere naaste omgeving doet er niet toe; dierbaar is dierbaar) een beeldend 'In Memoriam' weet te fabriceren, krijg ik dat nog steeds niet voor elkaar als het over 'Ons Iggy' gaat.
Foto's, filmpjes, voorwerpen…
Ik kan er niet naar kijken zonder een traan te laten.
Enfin.
Tel daarbij op dat hele corona-gebeuren van de afgelopen twee jaar én -althans; op het moment van dit schrijven (bijna drie maanden na Oud & Nieuw. Don't ask)– een volkomen nutteloze oorlog in het oosten, en je kan je wellicht voorstellen dat de leut, de inspiratie én de energie hier ver te zoeken is, momenteel.
Waar voorheen verschenen jaaroverzichtjes voornamelijk bestaan uit zorgvuldig opgebouwde joligheid, wil ik me dit jaar dan ook beperken tot een stemmig zwart-witte, en dientengevolge wellicht enigszins saaie -klikbare- opsomming van stukskes die het afgelopen jaar op dit onvolprezen blogje zijn verschenen.
Ik hoor je denken; was dat er dan helemaal niks positiefs te beleven in het insignificante bestaan wat eamel heet? Ja, natuurlijk wel. 😜
Naast de chronisch-bemmende liefde die er in dit huis heerst, zijn er de dagen dat mijn aandoening zich minder nadrukkelijk manifesteert en er zich een mateloze drang naar productiviteit in mij ontplooit, wat zich vervolgens uit in klusjes waar ik al lang tegenop zie maar ineens tot een hoera-einde worden gebracht.
En natuurlijk Mijn Mevrouw, die ondanks haar eigen zorgen en kwaaltjes, het désondanks weet te presteren om naast haar werk mijn zeurverhalen geduldig blijft aanhoren, alle verdere beesten hier in huis gezond laat zijn én toch een goed humeur weet te behouden… Chapeau, Mijn Lief! ♥
En -natuurlijk- hoewel zij natuurlijk nóóit 'Ons Iggy' ooit zal kunnen vervangen, is de komst van Milly, onze Portugese zwerf-dwerg, een bijzonder prettige aanwinst is in datgene wat wij ons gezin plegen te noemen 😍
Rest mij nog slechts de wens aan voornoemde Goden: ik weet dat ik een botte lul ben bij tijd en wijle en wellicht een en ander niet verdiend heb, maar euh… mag 2022 ons beter gezind zijn, alstublieft? 😂
Boosterboy
H é! Een berichtje van mij, da's lang gelee!
Enfin. Eén van de voordelen (of misschien wel het enige, ik kan nu even niks anders bedenken) van die anders-dan-andere-kanker van mij, is dat het als een échte kanker wordt beschouwd door hen die het kunnen weten, namelijk die van de medische wetenschap.
En zoals dat gaat met medische voordelen in een westerse beschaving, brengt dat een aantal euh… al dan niet medische voordelen met zich mee: een lichamelijk beperkte krijgt een parkeerkaart, een moeilijk-ter-bene senior een traplift en ik als semi-kankerpatiënt, een derde anti-corona spuitje. Hoera!
Verder niet zo heel spannend, dit bericht. Het was in Dordt, in een hele grote spuitjestent van de GGD. Er was bewaking, er was anti-vax grafiti, er waren doktoren, verplegenden en studenten die alles in goede banen moesten leiden en tenslotte een hele lange rij van, ik vermoed, nóg meer medische beperkten daar het nog niet officieel was dat iederéén een derde spuitje krijgt.
Ditmaal kreeg ik het Pfizer RMA toegediend want Moderna mocht niet meer/was op maar dat kon geen kwaad zei de dokter van dienst.
Twee dagen heb ik met een pijnlijke arm rondgelopen maar, in tegenstelling tot de vorige keer, geen 'burning skin' en ook geen andere kanker erbij gekregen.
Of er van overheidswege een zendertje in mij is geplaatst is mij onbekend. 😂
Hoewel ik vermoed dat 't geen ene reedt uithaalt wegens een chronische onvoorspelbaarheid van het COVID-19 virus en ik dientengevolge over een paar maanden wéér een nieuwe dosis dien te halen, ben ik desondanks blij verheugd, in ieder geval voor een paar weken, minder kans te hebben om dat vermaledijde corona op te lopen.
Nu kwam ik al nergens meer, de afgelopen twee jaar, maar het gaat om het idee.
Goed.
Nou nog even mijn mevrouw zien te overtuigen van het nut van vaccinaties en we kunnen er weer een paar daagjes tegenaan.
