Sip komt ze binnen sjokken, vanavond; m'n 'bijna' peetdochter.
"Het is m'n laatste dag als zeventienjarige. En 't is alleen maar saai. Zullen we naar 't Stadhuisplein?" En voor ik 't wist zaten we in de auto. Tja, je kan je tenslotte niet laten kennen als gediplomeerd ouwe lul.
't Fust, Ski-hut … 't Was een feestje. Weliswaar klein, maar absoluut een feestje. We moeten tenslotte allemaal weer fris en vrolijk aan de slag, morgen.
Geluk zit in de kleine dingen…
Vooropgesteld: ik heb niks met 'm. Z'n muziek ook niet. Oké, op enkele liedjes na, dan. Maar 't sentiment is mij te fake. 't Is geen Brel. Dus. En toch.. Maar…
't Is bijna twee jaar geleden, zo rond april, als ik 't me goed herinner: De Breuk. Nu wil ik niet en detail daarop ingaan, maar 't was precies de vrijdagavond voor het 'Borsato'-weekend. Ik had voor het meisje, welke voor de breuk als mijn vriendinnetje door het leven ging, kaarten gehaald voor zijn concert in De Kuip. Want ze hield er zo van. Maar ze hield van meer dingen, bleek later…
Maar goed, 't was dus uit. Vijf jaar had 't geduurd. En daar zat ik dan met m'n kaarten. Ik. Een echte vent zat nu op z'n minst met Metallica-kaarten in z'n maag. Ik niet. Ik had Borsato (..)
En ja, gezien m'n magere sociale leven alhier stonden de Marco-die hards nu niet driedubbel in de rij. Ik besloot ze, de kaarten, als wrede herinnering aan m'n prikbord te euh.. prikken.
Echter; ex-nummer 1 belde. Stomtoevallig. En stomtoevallig kwam het verhaal op de breuk en de kaarten. En toevallig kende zij de werkjes van Marco B. En ja; zij wilde wel. En fluks geschiedde. OB werd gehaald uit het Friesche en gezamelijk togen we naar de Kuip.
En hoe gezellig die middag ook is geweest: het was een gevecht. Werkelijk elke ballad ging mij door merg en been.
Niet vanwege de wansmaak. Nee, hij bezong die emoties, die herinneringen precies zoals ik ze die afgelopen vijf jaar daarvoor beleefd had. Elk nummer deed denken aan die momenten, dat we bijv. beide in de auto, als bezetenen, "Ik leef niet meer voor jou" zat te lallen. Of op die zondagen in alle rust De Bestemming zaten te analyseren.
En nu, in De Kuip, kwam alles weer voorbij..
Dat is nu twee jaar geleden. Ik 'haat' 'm, die gozert…
Echter. Nog steeds, zij het zo nu en dan en steeds minder frequent, betrap ik mezelf erop dat ik een ooit door mij in een sentimental mood gebrandde cd met alleen maar Borsato-ballads in m'n wisselaar prak. En m'n favo Borsato-kwel-nummer door m'n Smart laat knallen…
"Ik loop op de ruïne
van mijn gevoel voor jou
Wat nu alleen nog puin is
was ooit een groot gebouw
En zelfs de fundamenten
van wat hier heeft gestaan
Zijn na wat mooie lentes
al min of meer vergaan
Zo verloren we de kamers
van ons eigen luchtkasteel
Zelf gesloopt met grote hamers
en nu is er niets meer heel
Is dit het huis waar we kusten
waar we feestten en rustten
Is dit de plek waar we vreeën
en zoveel mooie dingen deden
Ik mis het trapje naar de sterren
en de grote open haard
Het huis van onze liefde
is onbewoonbaar verklaard"
En dan vraag ik mijzelf af: waarom doe ik dit? Kwel ik mezelf om er gelukkiger van te worden? Voel ik me beter als ik me kut voel? Da's toch raar? Bovendien; 't is mijn genre niet eens! Ik, de man van de lounge, de sophisticated jazz, de trance, ACDC…geraakt door Borsato?
Vreemd. Verslaafd aan de hartzeer.
Ik ga nog maar ff luisteren. Naar Vreemde Handen. Oòk lekker.
Daar sta je dan: met je duizenden euri aan boord. Gemak dient de mens en waarom zou je met je zwaar bepantserde waardetransportautootje van 4000 kg een omweg nemen als je ook ff kan keren op een lege plek in 't zand.
Ai! Zand zacht! En ineens sta je tot je assen in de blubber.
Menneke 1 is eigenwijs en besluit maar efkes te gaan tsjekken. Helaas..
En nu maar wachten…
(Wat voor opleiding moet je eigenlijk hebben voor zo'n baan?) 😂
Eamel at work.
Gipsplaten aan 't plafond.
Structuurwanden.
Klein bureau.
Verboden te roken.
Koffie? Twintig minuten lopen.
Radio? Welnee. Je hebt meer collega's; zoveel mensen, zoveel smaken. Dus geluid nihil.
Om pieperloos binnen te komen ben je idem twintig minuten bezig.
Kortom; volkomen inspiratieloze kut-omgeving.
Times do change. Nog elke dag is het gemis groot. Maar ja.. je mag niet eamelje; je hebt werk, toch?
Hoe dan ook. Het valt om de dooie donder niet mee te conformeren aan een nieuw arbeidsregime op/in een nieuwe werkplek.
Blègh. Vooruitgang is kut. En Krimpen ook.
Z ij is oud. Héél oud. Van 1872, dus honderd eenendertig jaren heen.
Ze heeft haar vleugels uitgeslagen in hartje Rotterdam en ze is majestueus. Ze is mooi, ze is 'thuis' en
Ambtenaren, beleidsmakers en zij die 'het nodig achtten' hebben ons doen scheiden. Efficiëntie het hoogste goed, arbeidsvreugd is ondergeschikt. Volksbuurt versus industrieterrein.
Gezelligheid versus kil en koud…
Ik zal haar missen; zij was is mijn inspiratie… 😥😢😭