Hoewel nu (situatie 2020) een armoedig zootje (hier in 2009. WTF?? 😱), is het huis hierboven daar waar ik 21583 days 5 hours 53 minutes 5 seconds geleden onverwachts doch niet ongewenst (naar ik heb begrepen) geboren ben, aan de K.R. Poststraat te Heerenveen. Op nummer 77. Om nog specifieker te zijn; in het achterste slaapkamertje.
Om exact half vier op die bewuste woensdagmiddag in het jaar 1965 besloot ik mijn verzet op te geven en maakte op een pijnlijke manier, althans voor ûs Mem, kennis met de wereld. Iets met dwars en zo. Toen al.
Anyway. Hoewel ik er maar even gewoond heb, de familie verhuisde een half jaar na mijn komst naar het Stationsplein, ben ik altijd verliefd geweest op de sfeer van het huis.
'Us Beppe Fean' heeft er nog jaren geresideerd en dus kwam ik nog regelmatig over de vloer van dat ogenschijnlijk 'gewone' rijtjeshuis in die ogenschijnlijk 'gewone' buurt.
Voor jou als leek waarschijnlijk net zo spannend als de krant van vorige week, voor mij heel bijzonder. Vandaar dit berichtje.
Maar ook omdat ik ze afgelopen week weer tegenkwam: de foto's van het oorspronkelijke interieur. Destijds op verzoek van en dóór de architect gemaakt vanwege de 'moderne' inrichting. Ongetwijfeld ten behoeve van één of andere brallerige brochure.
Het was het eerste huis van mijn ouders samen.
En elke keer als ik de plaatjes zie bedenk ik me; mocht ik ooit terug gaan naar het Friesche… dan wil ik dààr wonen. Al was het alleen maar om het verlangen naar vroeger te compenseren.
Het verlangen naar veiligheid, de onschuld, de onwetendheid én -misschien een beetje- naïviteit. Soms heb je van die dagen.
K.R. Poststraat 77.
Voor mij Het Huis van de Melancholie.
