Ik heb 'ze' volgens mij nog nooit geopenbaard, de foto's van mijn
tattoo-gerelateerde ontmaagding. Sterker nog; kan er niets meer over terugvinden in 't archief.
Feit is wel dat ik deze nabeeldjes, terwijl ik hier één en ander zo'n een beetje aan het her-ver-herstructureren was, tegenkwam en een gevoel van melancholie mij ten deel viel.
Het was een warme dag, waarschijnlijk ergens in 2005 die eerste augustus van het jaar 2006.
Om eerlijk te zijn; ik kan me er weinig van herinneren.
Ik was niet beneveld ondanks ’t stigma wat de stad met zich meedroeg/draagt (hallooo: Amsterdammmm) en ook niet beschonken. Het lag eveneens niet aan het gezelschap, dat was uiterst charmant.
Kortom; beats me. Wellicht zat ik met m’n gedachten ergens anders (tacky-alert!)
Hoe dan ook; om mijn gedachten te verzetten werd het dus een dagje hoofdstad. Op visite bij Xeanette; een destijds populaire dame (en Frysk!) op ’t grote internet, met een hardnekkig optimistische kijk op ’t leven en een talent voor (non-) relaties en vooral ’t opnotuleren ervan.
Om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan (lees; spontane geldingsdrang) lopen we Tattoo Peter binnen, volgens X. de oudste tattooshop van ons land. Of van Amsterdam; daar wil ik vanaf zijn.
En terwijl ik mezelf nerveus neervlij in een van zweet plakkende tandartsstoel begint de tattoeerman aan datgene waarvoor hij voor aangenomen is; tatoeëren.
Ik ben niet van de zeemeerminnen, dromenvangers en ‘voor moeder’-tattoo’s en dus wordt het iets wat ik een aantal jaren daarvoor op datzelfde internet ben tegengekomen en ál die tijd bij me draag; een subtiel oog wat net zo goed een vis zou kunnen zijn (zie hiernaast).
Enfin.
Terwijl de vis/het oog ligt bij te komen onder een matrasje van gaas besluit ik van mijn laatste centen een belofte in te willigen. Een belofte, gedaan aan de dame waar het verdriet achter voornoemde tacky-link vandaan kwam, om hiermee het bestaansrecht van wat-eens-was-maar-nooit-meer-zal-zijn te vereeuwigen in de vorm van een Ankh, subtiel weggestopt in de -voor haar zo bekende- schaamstreek. Waar anders?
En zo gebeurde het dat ik die bewuste avond vertrok richting huis met twee tattoo’s, twee pleisters en twee dierbare herinneringen rijker …
1. Crappy pics, ik weet 't, maar gemaakt met een Nokia 3310 o.i.d.
Read more
Geluk is: ijdens je #klustherapie (lang verhaal, komt nog wel een keertje) )je verloren gewaande iPod Shuffle (epic introduction, Steve!) terugvinden, achterin een dichtgetimmerde kast.
