De effectiviteit van een 'Ga-weg-met-whatever-je-aan-me-kwijt-wilt'-sticker in de praktijk.
Uit respect voor de privacy van de heren Batenburg en Duifhuizen heb ik hunner gezicht even van een trackingblur voorzien. Je kan maar niet voorzichtig genoeg zijn tegenwoordig.
A €1,95 well spent, zeggen we dan in Friesland.
Nog niet zo heel lang geleden ging de bel. Ik weet dat want ik was thuis.
Dààr stond ze, op de kokosmat: té jong om vrouw te zijn, té oud voor een nimfijn. Het vrouwmeisje bezat een aangenaam figuur en een pront stel assets. Gezegend met een volle bos haar met grote, blonde krullen reikend tot vér tot over haar ranke schouders. Haar vlezige, rozerode lippen vormden samen een killersmile.
En dan die ógen… Enórme, azuurblauwe kijkers waar ik met gemak mijn eigen reflectie in kon zien.
"Euh… Hoi?" was alles wat ik uit kon brengen.
"Hallo, meneer!" kirde ze en knikte onderwijl nonchalant naar haar partner-in-crime die bij overbuurman Willem aanbelde; "We zijn hier aan het collecteren maar dat is niet de belangrijkste reden waarom ik bij u aanbel. Zou ik even van uw toilet gebruik mogen maken?" sprak zij in één adem uit.
BAM! Striking vrolijk. Zeeuwse tongval. Zò met de deur in huis. Ik hou daarvan.
-comfortable silence-
Ik stamelde, overdonderd en véél te enthousiast: "Euh.. Maar natuurlijk! Kom binnen!"
Het wichtje huppelde de gang in alsof ze er kind aan huis was, drapeerde haar jas, tas en collectebus op en rond de sofa en schalde: "Leuk huis! Woon je hier alleen?"
Ze had de formaliteiten laten varen. Ik was nu een 'je'.
Terwijl zij nieuwsgierig rondkeek en ik weifelend op een antwoord zat te broeden ("Het is ingewikkeld"), besefte ik dat we op minder dan een halve meter van elkaar af stonden.
Ik rook een dure shampoo. Ik rook een onweerstaanbaar parfum. Ik rook haar rozige, frêle huid.
Ik sloot m'n ogen en genoot van prettige associaties uit lang vervlogen tijden. Als ware ik Jean-Baptiste Grenouille himself.
Ik was verkócht.
– Aanbeller: Goedemiddag. Woont Rupsam hier?
– Eamel: Rupsam?
– Aanbeller: Ja, Rupsam. De postbode.
– Eamel: Nee. Geen Rupsam hier. Wel *******
– Aanbeller: Wat gek. Volgens dit briefje is 't nummer 67. Dit is toch 67?
– Eamel: Ja, dit is 67. Misschien ergens …
– Aanbeller: En de buren? Heten die toevallig Rupsam?
– Eamel: Nee, die heten ****, denk ik en hebben een garage.
Ik ken geen postbodes met een eigen garagebedr…
– Aanbeller: U weet zeker dat ze geen Rupsam heten? Wellicht heeft uw buurman een bijbaantje?
– Eamel: Dat zou zo maar kunnen maar dan heet -ie nog geen Rupsam.
Sterker nog; ik weet geeneens hoe -ie écht van achteren heet.
Geen Rupsam in ieder gev..
– Aanbeller: En verderop? In dit pand? Geen Rupsam's?
– Eamel: Meneer.
Als ik een Rupsam in dit pand zou kennen zou ik 't U zeker vertellen.
Echt waar.
Maar ik ken geen Rupsam.
Sorry.
– Aanbeller: En U bent echt geen Rupsam? Dat kunt U met zekerheid zeggen?
– Eamel: Ja. Dat weet ik zeker. Ik ben geen Rupsam. Wederom; sorry.
– Aanbeller: Raar. Hij moet hier wonen; Rupsam. Ik zou toch zweren…
En hij schuifelde naar zijn fiets om zich vervolgens al mopperend richting de noorderzon te begeven.
Ik had voor de gelegenheid graag Rupsam geheten.
Al was het alleen maar om erachter te komen wat -ie nog méér te vertellen had. 😂
