Hjoed, yn oardel moanne, bin ik krekt sa âld as myn âldste broer.
En hjoed in wike lyn wie syn offisjele jierdei, op 30 april. Lykas as ús eardere keningin.
Om't hy net mear ûnder ús is, betinke wy -de famylje- him altyd efkes op dy't dei.
It falt my hieltyd swierder, dy 250 kilometer hinne en ek wer werom.
Mar as ik der dan ienris bin is it wer as fanâlds; de geselligens, de sûnder-betingsten-leafde en it bedjerren, sa as allinne âlders dat kinne.
Us heit –Deit- (86) wol net mear mei. Hy lûkt dat net mear; net fysiek en al hielendal net mentaal.
"Ik betink wol op myn eigen manier."
Mem dêrfoaroer stiet derop dat wy Tsjeard's plakje yn it Boarnster kolumbarium besykje, al is it mar foar efkes.
Vandaag over een anderhalve maand ben ik even oud als mijn oudste broer. En vandaag een week geleden was zijn officiële verjaardag, op 30 april. Nét als onze voormalige koningin.
Omdat hij niet meer onder ons is, gedenken we -zijn familie- hem altijd even op die dag.
Het valt me steeds zwaarder, die 250 kilometer heen en idem terug. Maar als ik er dan eenmaal ben is het weer als vanouds; de gezelligheid, de onvoorwaardelijke liefde en de verwennerij, zoals alleen ouders dat kunnen.
Onze vader –Deit- (86) wil niet meer mee. Hij trekt dat niet meer; niet fysiek en zeker niet mentaal. "Ik herdenk wel op mijn eigen manier."
Mem daarentegen staat erop dat we Tsjeard's plekje in het Boarnster columbarium met een bezoekje vereren, al is het maar voor even.
