Het grote voordeel van een macrolens: een 'studie' van mijn grootste 'vrienden' hier in huis; een beer en een pop.
Het damesspeelgoed heeft geen naam (nah ja, ten tijde van dit schrijven niet. Later wel). Al bijna zeventig jaar moet ze 't zonder doen. Maar er is meer wat aan haar ontbreekt. Ze mist bijvoorbeeld haar ogen. Twee donkere gaten geven de plaats aan van datgene waar ze ooit glazig mee de wereld in keek.
Ze heeft zelfs nog slechts drie tanden. Drie zielige stompjes karton wat ooit waarschijnlijk een mooi melkgebitsimulatie-tje is geweest.
Er ontbreekt ook een vingertop. Denk niet dat ze er veel last van heeft maar desalniettemin geen gezicht.
Haar been vertoont een grote scheur, net ter hoogte van haar kunstknie. Geen idee waar ze van gemaakt is maar in ieder geval niet van modernistische polyethylenen grondstoffen. Dat scheurt niet. Dit wel.
Haar buikje verraadt de aanwezigheid van, ooit eens, een primitief luidsprekertje. Nah ja, luidsprekertje; een zeef, meer. Waarschijnlijk kwam hier iets van geluid uit; "Mamaaaaa?" of iets in die strekking.
Dan is er ook nog de beer. Beer, minstens zo oud en evenzo naamloos, is er nog erger aan toe; idem ogen weg maar ook nog 'ns driekwart van z'n vacht.
Beer daarentegen kreunt nog elke keer een harde "Meeeeuuhhhh!" als -ie te pas en te onpas achterover wordt gehouden.
Maar da's Beer's enige luxe.
Frappant is, is dat Beer nog wel iets van een soort glimlach op z'n snuit lijkt te hebben. Bijna wekt -ie de indruk 'gelukkig' te zijn. En zo zitten altijd gezamenlijk achter de wasmand.
Pop & Beer; still going strong…
