Anne-Marie
Plog | Er Was Er Eén Jarig, Hoera!
Liggen mevrouw en ondergetekende afgelopen vrijdagmiddag een beetje op apegapen op de bank -want verrot-, wordt je ineens gebeld; Moe-Moe aan de lijn.
"Zoals je weet ben ik jarig en aangezien niemand anders mee wil, vroeg ik me af of jullij zin hebt om vanavond iets te gaan eten. Ik trakteer."
Omdat ik niet de beroerdste ben en daarbij de woorden 'Ik trakteer' altijd een zalvende werking op mij hebben, kon ik niet anders dan niet-weigeren en dus bevonden we ons 's avonds geheel onverwachts, in the middle of nowhere voor de ingang van de Golden Lion te Klaaswaal (of all places).
Terwijl ik me al mijmerend afvraag waarom ik de memo gemist heb waarin stond dat NewLand (spiegeltje) plaatsgemaakt heeft voor een chinees, ik heb hier tenslotte een jaartje of twee praktisch naast gewoond, blijken de gezelschapsdames zich inmiddels comfortabel te hebben gemaakt aan één van de tientallen (lege) tafeltjes.
De Golden Lion (oops…) is er één van het 'All You Can Eat'-concept, ofwel vreten tot je erbij neer valt, voor hetzelfde geld. Dat gaat bij mij meestal altijd mis.
Ik vergrijp me in dit soort gelegenheden altijd aan zoveel voorgerechten zoals de Sushi's, de salade's, de enorme hoeveelheden Hollandse Garnalen (weet je wat die mormels in de winkel kosten??) met een klodder mayo waarbij het vet je letterlijk om het hart vliegt, met als gevolg dat ik al zat ben op het moment dat het hoofdgerecht zich aandient.
Maar goed; 't is gratis en dus ga je ff een sigaretje roken, loopt de tien kilometer op de nabijgelegen parkeerplaats et voila; weer een gaatje vrij voor die shitload aan kipsatés, bieflappen en nog iets van een ondefinieerbare dooie vis.
Oh jubel, na rangschikking van mijn organen bleek er zelfs nog ruimte voor een gehamde meloen en twee schaaltjes ijs.
De chocoladefontein heb ik maar gelaten voor wat ie is want je kan ook overdrijven.
Alle gekheid op mijn stokje; Moe-Moe & Mini Moe-Moe, heel erg bedankt, het was erg gezellig, en dit doen we gauw weer!
(Mits jij trakteert natuurlijk want het groeit mij niet op de rug. 😉 )
Stairway To Engels
Net als laatst een keer geschiedde is ook dit berichtje eigenlijk een week oud.
De Trap Van Rotterdam is vandaag exact een week ter ziele maar ik moest zo nodig weer een moeilijk, überzwaar bandbreedteslorpend gifje maken waar ik àl die tijd voor nodig had.
Enfin. Een paar jaar geleden heb ik op dit blog ook al eens zitten kutten met een gif-appje waarmee je zelf bewegende plaatjes kon maken. Tegenwoordig is dat niet zo heel spannend, je wordt praktisch doodgegooid met die dingen, maar toen echt iets voor een early adopter zoals moi.
Op één van die gifjes zie je me op en neer gaan op een trap en dat was 't eerste waar ik aan moest denken toen ik van dat Rotterdamse initiatief hoorde.
Ik dacht; dat ken veel beter.
Zie je me al gaan? 180 treden zittend omhoog en 180 treden weer omlaag, ook zittend, samengevat in een kek gifje! Gers, man!
Zoals altijd is het krijgen van een idee één maar de uitvoering ervan twéé; hoe kreeg ik iemand zo gek om 360 foto's van mij te maken, midden in de stad, op een doordeweekse dag?
Mijn mevrouw viel al gauw af; "Ik heb geen zin. Bekijk 't maar." Bummer.
En toen moest ik ineens denken aan X, mijn vorige mevrouw en tegenwoordig mijn platonische BAE.
Want, kun je nagaan; X werkt tenslotte pal nààst De Trap en liep er al een aantal dagen vanuit een foto-visueel perspectief mee te flaneren door her- en der trapplaatjes te droppen op de internets.
Zoals verwacht stond X niet te trappelen, mijn ideeën zijn in haar ogen altijd kut tot het tegendeel is bewezen (wat meestal het geval is), maar toen ik haar beloofde dat ook zij haar gifje kreeg, was ze helemaal òm (mocht je haar ergens tegenkomen; zij zal waarschijnlijk het tegendeel beweren maar daar moet je niks van geloven).
Het weer was klote maar daar lieten wij ons natuurlijk niet door van de wijs brengen want regen = minder mensen op de been = dus meer ruimte voor ons.
Enfin.
Getooid met een roze paraplu ("Moet je doen! Is leuheuk!") schoof ik trede voor trede bilgewijs het gevaarte op en neer.
Vier uur, veels teveel parkeergeld, tot op het bot doorweekt en 600 foto's later reden we moe maar voldaan richting huis; het werk zat erop en niet veel langer was De Trap slechts een fijne herinnering in de hoofden van hen die er zoveel plezier aan beleefd hebben.
Mag ik u voorstellen: De Trap In Beeld*
*NB: was oorspronkelijk een gifje, echter bleek deze -op z'n kleinst- 52 Mb (!) 'groot'.
Derhalve een filmpje van gemaakt. Voor de liefhebber hier voornoemd gifje. At your service.
Een Flepse Vrijdagmiddag
Legitiem Droogneuken In De Tuin
