Bisten & blomkes

Afgelopen donderdagochtend, half acht. Ik arriveer bij mijn werk en zie voor de schuifdeuren een kat zitten. Ik roep driewerf "Poes!" en 't mormel huppelt enthousiast mijn kant op.

U moet weten; mijn werkplek bevindt zich midden in de rimboe, ingeklemd tussen een dubieus park en de industrie van Pernis. Dus 't bevreemdt mij zo'n aandoenlijke haarbal aan te treffen in zo'n sjofele buurt als deze.

Volgens de beveiliging hangt poes al sinds twee dagen rond en weigert de dierenambulance haar op te halen. Ik besluit haar mee te nemen naar huis.

Gisterochtend. Omliggende asiels gebeld alsmede Amivedi, een club poes-opvangende vrijwilligers. Niemand heeft haar als vermist opgegeven. Hoewel 't mij op dat moment aan 't hart gaat (blijf 't een rare uitdrukking vinden) geef ik haar dan maar aan als 'gevonden'. Want visioenen van verdrietige kindjes, etc.

Vandaag.

Naar de dierendokter want wellicht is 't monster voorzien van een chip en kan 't verdrietige kindje verenigd worden met 't zo door haar gekoesterde poesje.