Mevrouw en ik, we zijn me er eentje …
😂😂😂
Boartsje
Supermaan (-ish)
Hier een nòg betere kwaliteit. En hier de beterste.
Twintig jaar geleden (vermoedelijk; smartphones met fotogelegenheid had je toen nog niet) reed ik hier (Google Streetview) naar beneden en werd ik geconfronteerd met het meest absurde wat ik tot dan toe in mijn leven had mogen aanschouwen; een werkelijk bloedrode maan ter grootte van -minstens- een voetbalstadion. Of twee.
Anyway; zó moet het er ongeveer uitgezien hebben (klik voor gróót);
Het ging zo snel als dat 't kwam; voor ik goed en wel mijn auto geparkeerd had om mijn ogen even uit te wrijven, was die übermaan alweer verdwenen.
Bummer; want wie zou me nou geloven?
Fast forward naar gister; er is ons een Supermaan beloofd. En niet alleen Super maar ook nog eens zwaar ongesteld. Revanche! Daar moest minstens een time-lapse in zitten!
En zo trok ik in de nachtelijke uren mijn mevrouw uit bed en samen met de honden, een zootje camera's en een broodtrommeltje vertrokken we naar het donkerste plekje van Oud-Beijerland; de parkeerplaats van De Oude Tol.
Om een kort verhaal nog korter te maken; die 'Supermaan' leek in de verste verte niet op mijn 'Megamaan'.
Het was een lullig maantje en die 14% groter-dan-normaal zag ik er ook niet in.
Tel daarbij op dat 't koud werd, zware condens grip kreeg op mijn lens en derhalve scherpstellen een onmogelijke taak bleek.
Enfin. Gelukkig hebben we de foto's nog. En, oh ja; een time-lapse! Weliswaar niet zo mooi als die andere maar wél van mij. 😉
Meer leed na de break.
Going back in time on the sounds of the nation,
Ze liggen al minstens sinds de jaren negentig in diverse schuren weg te kwijnen; het restant van een jeugdzonde.
Waar een ander keurig voor z'n uitzet spaarde, stak ik mijn zuurverdiende Douwe Egberts centjes in zeldzame maxisingles, obscure importplaatjes en een verdwaalde elpee.
Nadat ook ik niet ontkwam aan volwassenheid en mijn prioriteiten diende bij te stellen verdwenen de ooit zo gekoesterde schijfjes onder een laag stof om er pas nu onder vandaan te komen. Daarover later meer.
Zoals het een puber betaamde was ik erg slordig met m'n spullen.
Het idee dat als je dingen maar lang genoeg bewaarde het veel waard zou kunnen worden was mij volkomen vreemd. Carpe Diem en zo.
Dat ik daarnaast ook nog even, net als iedereen destijds, een heuse 'Drive-in Show' bestierde (lees: onderbetaald maar gratis drank = altijd dronken, vermiste platen en een bad rep) deed geen goed aan de zaak.
Gevolg, een angstbeeld voor de ware audiofiel; krassen, krassen, krassen.
Toen de cd zijn intrede deed, vinyl uit de gratie raakte en ik bovendien ging hokken met mijn eerste mevrouw, verdwenen circa 400 schijfjes in de schoot van mijn schuur want een zolder moest ik ontberen. Luldebehanger.
Zoals gezegd; het is nu minstens dertig jaar later, en ik was ze bijna helemaal vergeten tot ik afgelopen week, wederom op die lokale koopjespagina, de volgende advertentie tegenkwam:
Gespot: Renault Twizy
"Is it a birrrrrrdddd?"
"Noooooooo!!1!"
"Is it a plaaaaane?"
"Noooooooo!!!"
"It's the Renault Twizyyyyy!!1!"
Wederom alle gekheid op mijn stokje; ik struikelde erover terwijl ik onderweg was naar 't dorp. Kennelijk heb ik een memo gemist want deze Sybian-op-wielen is al minstens drie jaar geleden geïntroduceerd.
En ik weet niet wat ik ervan moet denken. Praktisch? Voor Hipsters? Op batterijen? Waarom geen ramen? Koud! Is dat wel veilig?
Hoe het ook zij; hoewel dus drie jaar achter op schema kunnen we in ieder geval veilig concluderen dat zelfs Oud-Beijerland meegaat in de vaart der volkeren. Al is het in een rijdende zetpil. Maar mee gaan we.
Goeie timing, Ma.
Zo halverwege oktober en Ma Eend besluit er nog een aantal uit te broeden.
Dat God's Herfstige Winden U nog even bespaard mogen blijven, Ma.
