Bij de opticien, hedenmiddag.
"Zal ik 'm voor u achter leggen?" zei het lieve meisje dat het opvallend koud leek te hebben in de verder best wel warme winkel ("Focus, eamel, focus!").
Ik zei; "Nee, hoor, ik denk niet dat 't storm gaat lopen voor die ene bril van € 289,00 ex. glazen van € 199,00 per stuk. Dat legt gelijk weer zo'n verantwoordelijkheid bij mij.." en ik lachte wat schaapachtig; onbegrepen uiteraard.
"Weet u wat?", zei Lief Meisje; "Ik geef u een visitekaartje met daarop de gegevens van de bril. Is dat ook goed?" en ze keek me op een manier waarop ik maar een ding kon doen; mijn blik afwenden. Helaas vòl op haar britney-like noppen.
"Euhm, ja.. is goed, hoor" stamelde ik.
Lief Meisje was erg blij en enthousiast en vooral verrast door haar eigen creativiteit en huppelde naar de balie. Teleurstelling verscheen op haar popperige gezichtje toen bleek dat de visitekaartjes op waren.
"Kudt. Ik zou toch zweren.." mompelde ze, kennelijk in de veronderstelling dat ik dat niet zou horen. De lieverd.
Maar al ras kropen haar bevallige mondhoekjes naar hoger gelegen gebieden; "Een kaartje!, Kijk!" en ze wapperde met iets wat op een blauw kaartje leek.
Secuur legde ze het op de balie om er vervolgens iets op te krabbelen. Ze ging er helemaal in op getuige haar samengeknepen oogjes en het roze tongpuntje, wat zich een weg naar buiten probeerde te banen. "Klaar!" en blij kwam ze weer aanhuppelen.
Een getal, de kleur en iets wat leek op een kruiwagen. "Ach, wat lief, Lief meisje; je hebt 'm nagetekend!"
"Ja, hè", mispelt Lief Meisje, "dan weet ik de volgende keer dat U niet voor een broodrooster komt.."
En ze leidde me gniffelend en met rode konen naar de deur.
(Zag ik nu een knipoog of was het slechts de twinkeling in heur ogen?)
