Out-of-the-box. Daar moest ik me op concentreren. Niet dat geijkte. En ik moet toegeven, al zeg ik 't zelf; d'r zijn wat leuke plaatjes ontstaan.
Martijn, mede-eigenaar van een tweemanszaak in reclame-uitingen (spiegeltje), werkte minstens honderd uur in de week. Lééfde voor zijn werk. Desondanks altijd vrolijk; in zijn mail, onze telefoongesprekken, op locatie. Nooit chagrijnig.
Hoe dan ook.
Ik ben er een paar weken echt 'af' geweest, na voornoemd slechte nieuws.
Oh, ik heb genoeg gestorvenen in mijn leven meegemaakt, hoor. Dichtbij, veraf, kanker, ongevallen, ómgevallen en zelfs zelfmoord (niet ik, obviously), dat laatste zelfs close-up in beeld (werken in gevangenissen, dan krijg je dat #moordsingel). Maar zélden heeft zoiets indruk gemaakt als het plotselinge verscheiden van Martijn.
Maar goed. In mijn beleving was Martijn de eerste die het begreep, die MIJ begreep. Mijn perceptie op visuele zaken. Over een half woord en goede verstaanders.
Enfin.
Ik heb Martijn van de week nog even gegoogled. Er is werkelijk NIETS over hem te vinden. Eén lullige rouwadvertentie. Géén nieuwsbericht. Géén weblogpostje. Niets op de socials. Zelfs z'n site laat nog immer opdrachten toe. Dust In The Wind...
Martijn has left the building. Via de achterdeur. Ik zal 'm missen.
