Nah ja… Alles beter dan een hálve Koolmees.
dood
Verloren
Eén van de twee doifjes in mijn tuin.
Zij heeft het niet gered.
Zelfs m'n katten lopen er met een ruime bocht om heen. Geef hen 'ns ongelijk.
Anyway.
En nog geen vijf minuten later kom ik het volgende plaatje tegen op de Facebooks.
Niks bijzonders en zéker geen duif en tòch een raar toeval.
Ergens.
'In fine'
Soms zou ik willen dat ik religieus was.
Dat datgene wat ûs Mem altijd volhardend doch tevergeefs heeft getracht subtiel door m'n strot te duwen bij te brengen door min of meer geforceerde bezoeken aan veel te vroeg aanvangende zondagsscholen en slaapverwekkende kerkdiensten, zijn nut had bewezen.
Dat er inderdaad een Adam en een Eva geweest zijn en een Jezus en wat dies meer verondersteld wordt te bestaan door de creationist. Dat er meer is tussen hemel en aarde. Dat er méér is na de dood.
Maar het gaat er verdomme bij mij maar niet in dat het al dan niet vruchtbare leven van een mens zijn (anti-)climax vindt tussen de wormen of in een stenen potje.
Dat opgedane wijsheden, intense ervaringen en een zorgvuldig opgebouwde ziel zómaar verdwijnen in Het Grote Niets.
En dat al wat rest voor de nabestaanden zich beperkt tot wat vluchtige herinneringen, enkele foto's en wat prullaria…
Het huis van broer Tsjeard -veel te vroeg overleden- zal morgen, als afsluiting van een dramatische periode, worden overgedragen aan de nieuwe eigenaar. Om tien uur een wederzijdse handtekening en vijftien minuten later zullen de geldelijke zaken worden overgemaakt naar de erfgenamen.
En dat was 't dan.
Dan rest ons niets anders dan een paar centen, wat vluchtige herinneringen, enkele foto's en wat prullaria. Niets van zijn leven, niets van zijn wijsheid, niets van zijn ervaring, geen troost en geen geruststelling.
Nee, soms… Soms zou ik écht willen dat ik religieus was. Geloven in het idee dat -ie 'daarboven' écht verder leeft, drinkt, lacht, vrienden maakt…
Vet verwaarloosd
Drie jaar staat ze er nu, de vetplant, waarvan de laatste driekwart onopgemerkt. Onopvallend, zichzelf wegcijferend in het halfduister van de badkamer. Ogenschijnlijk schijndood. Maar niets is minder waar; onbewust negeren blijkt een goede voedingsbodem voor een eruptie van ongekende schoonheid. Twee uitersten in één pot; van rigide ruigte naar held're kelken op een slanke …