Sip komt ze binnen sjokken, vanavond; m'n 'bijna' peetdochter.
"Het is m'n laatste dag als zeventienjarige. En 't is alleen maar saai. Zullen we naar 't Stadhuisplein?" En voor ik 't wist zaten we in de auto. Tja, je kan je tenslotte niet laten kennen als gediplomeerd ouwe lul.
't Fust, Ski-hut … 't Was een feestje. Weliswaar klein, maar absoluut een feestje. We moeten tenslotte allemaal weer fris en vrolijk aan de slag, morgen.
Geluk zit in de kleine dingen…
Vooropgesteld: ik heb niks met 'm. Z'n muziek ook niet. Oké, op enkele liedjes na, dan. Maar 't sentiment is mij te fake. 't Is geen Brel. Dus. En toch.. Maar…
't Is bijna twee jaar geleden, zo rond april, als ik 't me goed herinner: De Breuk. Nu wil ik niet en detail daarop ingaan, maar 't was precies de vrijdagavond voor het 'Borsato'-weekend. Ik had voor het meisje, welke voor de breuk als mijn vriendinnetje door het leven ging, kaarten gehaald voor zijn concert in De Kuip. Want ze hield er zo van. Maar ze hield van meer dingen, bleek later…
Maar goed, 't was dus uit. Vijf jaar had 't geduurd. En daar zat ik dan met m'n kaarten. Ik. Een echte vent zat nu op z'n minst met Metallica-kaarten in z'n maag. Ik niet. Ik had Borsato (..)
En ja, gezien m'n magere sociale leven alhier stonden de Marco-die hards nu niet driedubbel in de rij. Ik besloot ze, de kaarten, als wrede herinnering aan m'n prikbord te euh.. prikken.
Echter; ex-nummer 1 belde. Stomtoevallig. En stomtoevallig kwam het verhaal op de breuk en de kaarten. En toevallig kende zij de werkjes van Marco B. En ja; zij wilde wel. En fluks geschiedde. OB werd gehaald uit het Friesche en gezamelijk togen we naar de Kuip.
En hoe gezellig die middag ook is geweest: het was een gevecht. Werkelijk elke ballad ging mij door merg en been.
Niet vanwege de wansmaak. Nee, hij bezong die emoties, die herinneringen precies zoals ik ze die afgelopen vijf jaar daarvoor beleefd had. Elk nummer deed denken aan die momenten, dat we bijv. beide in de auto, als bezetenen, "Ik leef niet meer voor jou" zat te lallen. Of op die zondagen in alle rust De Bestemming zaten te analyseren.
En nu, in De Kuip, kwam alles weer voorbij..
Dat is nu twee jaar geleden. Ik 'haat' 'm, die gozert…
Echter. Nog steeds, zij het zo nu en dan en steeds minder frequent, betrap ik mezelf erop dat ik een ooit door mij in een sentimental mood gebrandde cd met alleen maar Borsato-ballads in m'n wisselaar prak. En m'n favo Borsato-kwel-nummer door m'n Smart laat knallen…
"Ik loop op de ruïne
van mijn gevoel voor jou
Wat nu alleen nog puin is
was ooit een groot gebouw
En zelfs de fundamenten
van wat hier heeft gestaan
Zijn na wat mooie lentes
al min of meer vergaan
Zo verloren we de kamers
van ons eigen luchtkasteel
Zelf gesloopt met grote hamers
en nu is er niets meer heel
Is dit het huis waar we kusten
waar we feestten en rustten
Is dit de plek waar we vreeën
en zoveel mooie dingen deden
Ik mis het trapje naar de sterren
en de grote open haard
Het huis van onze liefde
is onbewoonbaar verklaard"
En dan vraag ik mijzelf af: waarom doe ik dit? Kwel ik mezelf om er gelukkiger van te worden? Voel ik me beter als ik me kut voel? Da's toch raar? Bovendien; 't is mijn genre niet eens! Ik, de man van de lounge, de sophisticated jazz, de trance, ACDC…geraakt door Borsato?
Vreemd. Verslaafd aan de hartzeer.
Ik ga nog maar ff luisteren. Naar Vreemde Handen. Oòk lekker.
Vrijdagmiddag. Rond drie uur. Ik ben aan 't werk maar voel ineens een dringende behoefte mezelf te trakteren op een rookpauze. Ik loop naar boven, voorzie mezelf van een dubbele Cappuccino en loop relaxed naar het rookhok. En ineens… Oh, halleluja; daar staat zij. Helemaal alleen.
Mijn Muze!
God. Nu moét ik wat zeggen. U moet weten; ik heb over het algemeen geen schaamte bij de dames. Het maakt me allemaal geen ene moer uit; ik lul lekker met hen. Niks onzekerheid. Hup, kletsen.
Maar niet bij hààr.
Om vage redenen sla ik altijd dicht in haar aanwezigheid. Of zeg de stomste dingen. Dingen die werkelijk nergens op slaan, zaken die niets met de desbetreffende situatie van doen hebben en vooral nergens naar toe leiden behalve het opgooien van niet-begrijpende blikken en maar vooral onbegrepen humor.
Anyway. Gistermiddag.
Daar staat ze dus. In het rookhok. Met een pakje sigaretten in haar handen. Alléén. En ze is treurig. Koetjes en kalfjes dan maar. En, oh glorie, ze loopt niet gelijk weg (dat effect wil mijn 'dichtslaan' ook nog wel eens hebben).
We hebben zowaar een leuk gesprek. Na verloop van tijd moeten we weer aan het werk. Het 'toeval' wil dat ik op haar afdeling moet zijn.
Eenmaal daar kan ik alleen maar sneaky uit mij ooghoeken haar zien zitten (zie stiekeme foto. Creepy, I know… ). Elke keer als ik dan weer een grappige opmerking denk te plaatsen zie ik haar lachen.
Ik stap op haar toe.
"Zeg. Op 't risico af dat ik nu vreselijk voor lul sta wil ik je wat vragen. Zou jij zin hebben binnenkort met mij uit eten te gaan? Een kroegje doen? Filmpje?"
Ze kijkt me aan, met grote ogen.
"Euh. Euhm. Daar moet ik nog even over nadenken. Wel leuk dat je dat vraagt." En ze lacht.
"'Het is maar een vraag, hoor. Voel je alsjeblieft niet onder druk gezet. Ik begrijp 't als je 'nee' zegt."
(Ze is gerelateerd aan iemand. Maar ik heb een vaag vermoeden dat niet helemaal loopt zoals zij zou willen)
"Je laat 't maar weten, mocht je belangstelling hebben."
En ik taai af. Staart tussen m'n benen.
Later stuur ik haar nog een mailtje. Of ze alsjeblieft mijn brutaliteit wil vergeven. Dat ik haar niet ten huwelijk vroeg maar gewoon een etentje. Ja, ja. En dat het niet mijn bedoeling was haar zo te overdonderen.
Watje dat ik ben.
Ik krijg een reply: dat ik haar zeker overdonderd had. Maar dat ik wel lef had haar te vragen. En dat zij dat positief bedoelde.
Love this game 😍😳
Ik zeg nog: die structuur moet op de wand, Moe-Moe*. Maar luisteren, ho maar. 😂😂😂 *To protect the innocent is één en ander afgebalkt.
