"Time flies over us,
but leaves its shadow behind…"
Famylje
Zestienhoven
Broer over de vloer. Of ik zo vriendelijk wil zijn hem de volgende dag (da's vandaag; zondag) even naar het altijd gemoedelijke Zestienhoven ("Rotterdam The Hague Airport") wil brengen op een ongristelijke tijd.
Want broer heeft het hele jaar vakantie, slechts hinderlijk onderbroken door datgene wat zijn Bourgondische leven financiert: werk. Deze week is Spanje aan de beurt.
Omdat ik sinds achttien jaar geen vliegveld meer van dichtbij heb gezien -laat staan een vliegtuig- een uitgelezen moment om de camera weer eens uit de spreekwoordelijke mottenballen te vissen.
Niet erg spectaculair, zeker niet voor jou, maar alleraardigst om over een paar jaar weer eens terug te zien.
Enfin.
Twee saucijzenbroodjes + twee koffie à €10,50, een ietwat dikkige, bijdehante mevrouw ("Foto's? Voor wat? Whalehunting?") en teveel parkeergeld verder is broer weggezet -de hufter- en ga ik mijn 19e non-vakantiejaar in*.
Gelukkig hebben we de foto's nog.
Van een vliegveld.
Hoera.
Donald Durk
"Nei it Hollânsktalige Fryslânnûmer fan Donald Duck ferskynt heal april in folslein Frysktalige Donald Duck (yn de herdruk!).
Yn de Fryske Donald Duck ferskine yn totaal 9 yn it Frysk oersetten strips fan de ferneamde ein.
Dêr hearre de strips dy’t spesjaal foar it Fryslânnûmer makke binne by, mar ek in tal âldere strips dy’t goed yn it Fryske nûmer passe."
Krigen fan it memmeminske.
Omdat it frommeske ek wol wit dat ús eamel dèr, mei syn seis- en fjirtich jier, sa no en dan noch bèst wol een bytsje om gnizje moat. 😂😂😂
Tige tank, ús memmeminske! 😘
Gekregen van ons moeder.
Omdat het mensje ook wel weet dat ons eamel daar, met z'n zes- en veertig jaar, zo nu en dan nog best wel eens om moet grijnzen. 😂😂😂
Heel erg bedankt, ons moeder! 😘
Geboortehuis
Hoewel nu (situatie 2020) een armoedig zootje (hier in 2009. WTF?? 😱), is het huis hierboven daar waar ik 21579 days 7 hours 47 minutes 17 seconds geleden onverwachts doch niet ongewenst (naar ik heb begrepen) geboren ben, aan de K.R. Poststraat te Heerenveen. Op nummer 77. Om nog specifieker te zijn; in het achterste slaapkamertje.
Om exact half vier op die bewuste woensdagmiddag in het jaar 1965 besloot ik mijn verzet op te geven en maakte op een pijnlijke manier, althans voor ûs Mem, kennis met de wereld. Iets met dwars en zo. Toen al.
Anyway. Hoewel ik er maar even gewoond heb, de familie verhuisde een half jaar na mijn komst naar het Stationsplein, ben ik altijd verliefd geweest op de sfeer van het huis.
'Us Beppe Fean' heeft er nog jaren geresideerd en dus kwam ik nog regelmatig over de vloer van dat ogenschijnlijk 'gewone' rijtjeshuis in die ogenschijnlijk 'gewone' buurt.
Voor jou als leek waarschijnlijk net zo spannend als de krant van vorige week, voor mij heel bijzonder. Vandaar dit berichtje.
Maar ook omdat ik ze afgelopen week weer tegenkwam: de foto's van het oorspronkelijke interieur. Destijds op verzoek van en dóór de architect gemaakt vanwege de 'moderne' inrichting. Ongetwijfeld ten behoeve van één of andere brallerige brochure.
Het was het eerste huis van mijn ouders samen.
En elke keer als ik de plaatjes zie bedenk ik me; mocht ik ooit terug gaan naar het Friesche… dan wil ik dààr wonen. Al was het alleen maar om het verlangen naar vroeger te compenseren.
Het verlangen naar veiligheid, de onschuld, de onwetendheid én -misschien een beetje- naïviteit. Soms heb je van die dagen.
K.R. Poststraat 77.
Voor mij Het Huis van de Melancholie.
