Filmpke

Beethoven's Symphony No.7 in A major, Op.92, II – Allegretto

En dat maal twee.

What are the odds dat je in twee opeenvolgend bekeken fenomenale films, beide uit een volkomen andere tijdgeest, elk met een eigen karakter, hetzelfde magistrale muziekstuk hoort en sterker nog; het exact dezelfde emotie weet op te roepen?

Dat van de melancholie, de weemoed en het onvermijdelijke, het overdonderende maar tegelijkertijd ook het nietige?

Is dit, zoals de hoofdpersoon zichzelf afvraagt in Knowing, een kwestie van 'coincidence vs determination'? Hoe het ook zij; ik vond 't verdomd toevallig. En dat moest ik even kwijt.. 🙂

Read more

Op de brommert

Zonderling Op Een Zundapp

 

Vandaag de auto voor de jaarlijkse APK naar de garage. Uiteraard geen leenauto voorhanden hoewel wél afgesproken op gerekend.

Drie opties: drie uur wachten, bus pakken of gebruik maken van het enige wél beschikbare vervoermiddel, een Zündapp CS50. Het werd de laatste. En daar ging ik.

Een plastic, Made-In-Taiwan brommersteek in de vorm van een oh zo fout Duitsch legerpotje op mijn kalende schedel, de colbert gesloten, rugzak om de schouders, freezing my ass off. Drie versnellingen, 45 km. per uur. Met de wind mee, that is.

En héél even waande ik mij weer terug in de tijd (ca. '81) van mijn glimmende Yamaha FS1; nét zestien en als een kind zo blij want ik had een babemagnet brommert!.

Meisjes imponeren met een overdaad aan chroom en nog veel meer herrie. Mijn gloriejaren.

Voor duizend gulden gekocht van mijn zuurverdiende centjes om 'm uiteindelijk, een jaar later, voor datzelfde bedrag weer van de hand te doen.

Want twee linkerhanden en een falende krantenwijk bleken fataal voor het bezit van een zakgeldslorper als deze. 

Aan alles komt een eind maar niet getreurd; niet lang daarna was daar Mijn Eerste Auto…. 🍾

Anyway; ik moet mag 'm straks weer terug brengen, die Zundapp CS50.

Terug naar de garage en, -héél even- terug in de tijd… 😜

Read more

Voor de annalen | Winter 2010

Naamloos-1Vòòr de conversie had 't nog een bijzonder Bloemendaal-esque loungemuzakje, gevonden op één of ander dubieus Martini-premiumcd'tje, wat de beelden een sfeervol inkijkje gaf in datgene wat vandaag tot een absolute winterdag maakte.

Nà de conversie verwerd het echter een creepy geluidsbrij waar een duistere basgitaar zwartwit beelden begeleidt op een manier waarop je elk moment Robert Englund tegen het messcherpe lijf denkt te lopen. Ik heb 't maar zo gelaten.

14:58 minuten lang Het Witte Niets.

Anyway. Dan maar onbedoeld film-noir blanc. Mag ik u presenteren; eamel's room with a view, een midwinter impressie.  

Read more