Uit de serie Klusse mei Durk vandaag een bijna geslaagde poging tot het ophangen van een loeizware spiegel.
Dat het wederom een uitdaging was blijkt wel uit navolgend beeldwerkje. Ik bedoel; een spiegel, een plankje en een euh.. deur. Hoe moeilijk kan het zijn?
Nou … 😡
Koennemann's De Fremersberg | Silberman's De Slag Bij Waterloo
Het zijn verwarrende tijden. Tijden waarin we, als simpele burger, bijna niet meer weten wie er nu onenigheid heeft met wie.
Ik zal eerlijk zijn; ik vind er geen reedt meer aan, die tijden van nu.
Geef mij maar die betrekkelijk veilige jaren tachtig van de vorige eeuw waarin alles nog zo overzichtelijk leek. Naast wat fragmentarisch terroristengeweld was je als opgroeiend adolescent vooral druk met meisjes, school en de wonderlijke ontwikkeling van je piemel.
Ironisch genoeg gaat één van de 'veiligste' momenten in mijn jeugd terug naar -juist- een oorlog; die van Napoleon's Slag bij Waterloo.
Ik schat dat ik rond de twaalf, dertien jaar geweest moet zijn. Het is zondagmorgen, Deit en Mem slapen nog en ik zit alleen beneden -verveeld- in kastjes te rommelen. Eigenlijk mag dat niet want pa is zuinig op zijn spullen en ik niet. Maar goed, je bent een puber rebel of je bent 't niet.
Enfin. Tot dat moment had ik nog niet de stellige muzieksmaak die ik later zou ontwikkelen en vond eigenlijk alles mooi wat vooral mijn oudere broers aan vinyl het huis binnen sleepten; van Popcorn to Milk & Honey tot Pink Floyd tot Van Halen's 'Eruption'.
En nu lag daar ineens een album bovenop wat ik nog niet eerder had gezien; De Slag bij Waterloo en, op de achterkant, De Fremersberg. Ik was werkelijk gefascinéérd door de illustratie en fantasie was mijn deel.
Ik plaatste de langspelert op mijn vader's pick-upje, gaf de volumeknop een hengst (groot huis; gehorige muren en plafonds deden we toen nog niet aan) en the magic happened; ik was OP het slagveld.
Aan de hand van de tekst op de achterflap (1 | 2) kon ik het verhaal van de muziek stap-voor-stap volgen en ik was òm.
Jàren later vond ik de hoes terug, in mijn schuur; léég. Waarschijnlijk is de inhoud verloren gegaan op het slagveld van mijn jeugd. Kortom; plaat wég.
Tòt afgelopen week …
Ineens was daar Discogs (spiegeltje) het prehistorisch muzikale broertje van Marktplaats, alwaar de muziekminnende mens zijn overtollige vinyl kan dumpen.
Voor drie euro(!)+verzendkosten zag ik 'm staan; volgens de eigenaar in kwestie 'in mint condition'.
Kortom: MIJN!!1!
Gôh, wat h♥u ik toch van die man. Ook al heb ik de desbetreffende wedstrijd niet gezien (voornamelijk wegens desinteresse), moest ik toch een traantje laten. Nèt als Foppe. Of was 't nou; òm Foppe?
Hoe het ook zij; Foppe, bedankt!
Loop ik dus gistermiddag mijn honden uit te laten hier achter de dijk, valt er ineens een eikel op m'n hoofd. En niet één, nee; het blééf eikels regenen!
Nou, je kan je voorstellen dat ik hevig schrok. En ook mijn honden hadden de stuipen op het lijf.
Dus ik gelijk denken aan de Islamitische Staat, Koerden of ander fundametadentalistisch gespuis en kijk angstig omhoog.
Maar wie schetst mijn verbazing? Vogels!
Massa's vogels die massa's eikels naar beneden lieten vallen. Wonderlijk.
Nu ben ik geen gynaecoloog ornitholoog en kan dus alleen maar gissen naar de oorsprong van dit onbehoorlijke groepsgedrag maar ik kan me zo voorstellen dat Sir Richard David Attenborough z'n vingers hierbij afgelikt zou hebben.
Hoe het ook zij; om mijn geloofwaardigheid te kunnen blijven garanderen vergreep ik me natuurlijk gelijk aan de telefoon.
En euh… Vergeet vooral je geluid niet.
Legitiem Droogneuken In De Tuin
