Negen- en twintig euro heb ik betaald voor het afdrukken van vier fotorolletjes die ik afgelopen week ergens in een doos terugvond.
Opgewonden bracht ik ze naar de fotowinkel, met in het achterhoofd het idee dat deze rolletjes minstens twintig jaar oud moesten zijn en ongetwijfeld de mooiste herinneringen zouden herbergen.
Herinneringen aan 'toen alles nog goed was' of meer 'toen alles nog goed leek'. Visioenen van Friesland of van kibbutzim. Misschien wel beelden van mijn broer of andere familieleden. Mijn toenmalige werk of nóg spannender zaken.
Kortom: ik kon niet wachten…
De desillusie bleek groter dan de opwinding; half volgeschoten rolletjes van individuen waarvan ik geen idéé heb wie 't zijn en wat men aan het doen is, hoewel vermoedelijk een verjaardag. Ook een vermoeden: men komt uit omgeving Hoeksche Waard daar de foto's ontwikkeld zijn bij de -zoals gezegd, toen nog bestaande– fotozaak van Foto Klein.
Maar ook redelijk recente testplaatjes van voornoemde lokale audio- en fotoboer en, da's dan wel weer aardig, enkele nabeelden van 'Bestie' Ray –moge hij rusten in vrede – uit de tijd dat we samen nog een cursusje Anale Analoge Fotografie deden in Delft of zo.
Kortom: major bummer (op die van Ray na, dan). Hoe waar blijkt het cliché: 'Het hebben van de zaak, is het einde van 't vermaak.'..
't Is sa en net oars.
Naast de verwachte clichés -de onvermijdelijke rokerslongen (seen that, got the t-shirt, blabla), hersentumoren en wat er meer aan al dan niet dodelijke aandoeningen bestaat, was ik toch het meest onder de indruk van het ongeboren grut; foetussen in allerlei vormen behalve het algemeen aanvaarde.
