Daar sta je dan: met je duizenden euri aan boord. Gemak dient de mens en waarom zou je met je zwaar bepantserde waardetransportautootje van 4000 kg een omweg nemen als je ook ff kan keren op een lege plek in 't zand.
Ai! Zand zacht! En ineens sta je tot je assen in de blubber.
Menneke 1 is eigenwijs en besluit maar efkes te gaan tsjekken. Helaas..
En nu maar wachten…
(Wat voor opleiding moet je eigenlijk hebben voor zo'n baan?) 😂
Vrijdagmiddag. Rond drie uur. Ik ben aan 't werk maar voel ineens een dringende behoefte mezelf te trakteren op een rookpauze. Ik loop naar boven, voorzie mezelf van een dubbele Cappuccino en loop relaxed naar het rookhok. En ineens… Oh, halleluja; daar staat zij. Helemaal alleen.
Mijn Muze!
God. Nu moét ik wat zeggen. U moet weten; ik heb over het algemeen geen schaamte bij de dames. Het maakt me allemaal geen ene moer uit; ik lul lekker met hen. Niks onzekerheid. Hup, kletsen.
Maar niet bij hààr.
Om vage redenen sla ik altijd dicht in haar aanwezigheid. Of zeg de stomste dingen. Dingen die werkelijk nergens op slaan, zaken die niets met de desbetreffende situatie van doen hebben en vooral nergens naar toe leiden behalve het opgooien van niet-begrijpende blikken en maar vooral onbegrepen humor.
Anyway. Gistermiddag.
Daar staat ze dus. In het rookhok. Met een pakje sigaretten in haar handen. Alléén. En ze is treurig. Koetjes en kalfjes dan maar. En, oh glorie, ze loopt niet gelijk weg (dat effect wil mijn 'dichtslaan' ook nog wel eens hebben).
We hebben zowaar een leuk gesprek. Na verloop van tijd moeten we weer aan het werk. Het 'toeval' wil dat ik op haar afdeling moet zijn.
Eenmaal daar kan ik alleen maar sneaky uit mij ooghoeken haar zien zitten (zie stiekeme foto. Creepy, I know… ). Elke keer als ik dan weer een grappige opmerking denk te plaatsen zie ik haar lachen.
Ik stap op haar toe.
"Zeg. Op 't risico af dat ik nu vreselijk voor lul sta wil ik je wat vragen. Zou jij zin hebben binnenkort met mij uit eten te gaan? Een kroegje doen? Filmpje?"
Ze kijkt me aan, met grote ogen.
"Euh. Euhm. Daar moet ik nog even over nadenken. Wel leuk dat je dat vraagt." En ze lacht.
"'Het is maar een vraag, hoor. Voel je alsjeblieft niet onder druk gezet. Ik begrijp 't als je 'nee' zegt."
(Ze is gerelateerd aan iemand. Maar ik heb een vaag vermoeden dat niet helemaal loopt zoals zij zou willen)
"Je laat 't maar weten, mocht je belangstelling hebben."
En ik taai af. Staart tussen m'n benen.
Later stuur ik haar nog een mailtje. Of ze alsjeblieft mijn brutaliteit wil vergeven. Dat ik haar niet ten huwelijk vroeg maar gewoon een etentje. Ja, ja. En dat het niet mijn bedoeling was haar zo te overdonderen.
Watje dat ik ben.
Ik krijg een reply: dat ik haar zeker overdonderd had. Maar dat ik wel lef had haar te vragen. En dat zij dat positief bedoelde.
Love this game 😍😳
Ook een Barbie is maar een mens. Dat blijkt maar weer uit het moment van autopsie.
Ofwel; wat maakt Barbie Bárbie (spiegeltje)?
*Niet voor de allerkleinsten..
En wellicht kan men zich op zo'n moment afvragen: wààrom?
